Profile
Blog
Photos
Videos
Deze blog begint meteen met een cliche, een zin waarmee iedereen zijn laatste blog begint. Het is nou eenmaal een gevoel dat gedeeld wordt door alle reizigers die opeens beseffen dat hun reis er bijna op zit. Het cliche waar ik het over heb, beschrijft het vliegen van de tijd. Ik kan niet geloven dat ik al 3,5 maand aan het reizen ben! Ik heb zo veel beleefd en mijn ervaringen verschillen zo van elkaar dat het voelt als vier verschillende reizen.
Nadat ik in totaal een maand met mijn vrienden Irene en Pedro door Nicaragua en El Salvador heb gereisd, scheidden onze wegen zich in Antigua, Guatamala. Mijn bus bracht me naar San Pedro de Laguna, een klein dorpje aan Lago de Atitlan. De reis bestond uit 3 verschillende bussen en een speedboot. Het werd een duur tripje want in de eerste bus werd mijn toilettas gestolen, in de tweede mijn portemonnee en in de derde kreeg ik mijn tas kapot terug. Welkom in Guatamala dacht ik, maar in de laatste bus raakte ik aan de praat met Marcos en hij betaalde mijn busticket bij wijze van Welkom in Guate. Deze tegenstelling is meteen een goede samenvatting van de rest van mijn verblijf hier aan het meer van Atitlan. Van schitterende natuur naar als je beter kijkt vieze afvalhopen, van enorme huizen naar schrijnende armoede, en van westerse discotheken naar maya ceremonies met vuur en gezang.
Ik heb hier een week Spaanse lessen gevolgd en nieuwe vrienden gemaakt. Twee van deze vrienden wonen in San Pedro en werken voor de non profit organisation Rising Minds. Zij wezen me op de mogelijkheid om een week bij een lokale maya familie te logeren in een authentiek dorpje vlakbij San Pedro, genaamd San Juan. Ik was in het begin een beetje zenuwachtig want ze spreken geen woord Engels maar dat bleek geen probleem te zijn. Ze zijn in het bezit van een engelen geduld en helpen me met mijn Spaans waar nodig. Het is de beste ervaring van mijn reis. Het is enorm interessant om te zien hoe hun leven als duizend en een nacht van de onze verschilt.
Te beginnen met hun huis. Ze wonen met 3 gezinnen op een erf in verschillende huizen. Er is geen warm water en ze koken met een houtvuur. Alle vrouwen in San Juan lopen in traje (spreek uit als 'traage'), de lokale kleurrijke traditionele outfit, zo ook deze familie. Ze spreken een vreemde maya taal genaamd Tzutujil en eten elke dag bonen en tortillas. Ik ga het nog missen denk ik. Mijn nieuwe familie bestaat uit de moeder Hilda en haar 2 kinderen Billy (15) en Kathy (9). Daarnaast nog alle neefjes en nichtjes, tantes en ooms die je er gratis bij krijgt. Aan het hoofd van het gezin staan abuelo en abuela (opa en oma). Abuelo is een wandelende encyclopedie wat betreft de tradities en verhalen rondom lago de Atitlan en abuela weeft de meest schitterende sjaals en kookt de meest verrukkelijke maaltijden. Na een week zat mijn tijd erop en was het tijd om door te reizen. Ik vond het heel moeilijk en met pijn in mijn hart stapte ik met mijn backpack in de tuctuc die me naar het busstation zou brengen. Zalaya, mijn Engelse vriendinnetje, kwam me uitzwaaien maar toen ze zag hoe moeilijk ik het vond om weg te gaan herinnerde ze me aan een quote die me al eerder op het goede pad gestuurd had.
"A journey is best measured in friends, rather than miles" - Tim Cahill
Uiteindelijk vertrok de bus zonder mij en kwam ik doorweekt in de stromende regen en vanwege stroomuitval in het pikkedonker thuis. De hele familie zat me rondom een kaarsje op te wachten. De kids vlogen me om de hals, Billy, de oudste zoon van de familie zetten mijn tas meteen in mijn kamer en iedereen in de familie verwelkomde me met een stevige knuffel. Het was alsof ik weken was weggeweest terwijl ik eigenlijk maar 8 uren van huis was geweest. Het bevestigde in ieder geval dat ik de goede keuze had gemaakt nog wat langer te blijven bij deze lieve mensen.
Ondertussen heeft de familie me geadopteerd en voelt het alsof ik een deel van ze ben geworden. Hilda, mijn mama, vertelt iedereen die het horen wil dat ik haar oudste dochter ben van een vorige relatie met een gigantische Nederlander (ze is 1.50m) en ik ben vrienden geworden met haar vrienden. Ik ga mee naar de kerk, laat me af en toe overhalen om in traje de straat op te gaan, klim 3 dagen per week 1,5 uur omhoog naar de bergdorpjes waar Hilda werkt, speel met de kinderen in de speeltuin en help abuela met het maken van de tortillas. Tevens help ik af en toe mee met de vrijwilligers projecten van Rising Minds, schrijf ik een blog voor hun website en drink ik cocktails met mijn internationale en Guatemaltecaanse vrienden in San Pedro. Ik zou hier een hele lange tijd kunnen blijven maar mijn tijd zit er toch echt op. Hopelijk zijn deze 3 maanden genoeg om me de komende 3 jaar coschappen door te slepen. Tot over een week lieverds! Heb stiekem ook wel heel veel zin om jullie weer te zien en te knuffelen!
- comments
Anne-Marie Mooi verhaal weer jess! En wat goed dat je daar gebleven bent!! Fijn:) Kijk er ook weer naar uit dat je hier bent! Hopelijk heb je nog een heel mooie laatste week... En je moet maar bedenken.. Je ong altijd weer keer terug!! Liefs
Wilma Heukels Lieve Jessica, Afscheid nemen is een beetje doodgaan, maar er wachten ook altijd weer mensen die van je houden aan de anderen kant. Zoals ik en vele anderen. Ik ga zelf denk ik, rond 9 juni vertrekken voor een vakantie, maar hoop je wel te zien voor die tijd. Kan ik "live, face tot face" meegenieten van je enorme ervaringen en belevenissen. Daar verheug ik me op; dikke zoen en heb het goed voor de rest van de tijd.Wilma
Madelon Lieve Jessica, weet je zeker dat je geen schrijver wordt?!? Wat kan jij goed en mooi schrijven zeg, je hebt me helemaal meegenomen op je reis, ik vond het jammer als je verhaal weer stopte en nu moeten we dat weer gaan missen, ook al blij je straks weer te zien...!! Kan je niet gewoon doorgaan met je blog? ;-) Goede reis nog en dank voor je deelsels en zieleroerselen. Kus, Madelon
Elise Lieve Jessica, wat een prachtige reis en wat bijzonder, die laatste periode bij de mensen thuis! Hier kun je de rest van je leven op teren (wat natuurijk niet wil zeggen dat je nooit meer op reis moet gaan ;-). En inderdaad, je gaat steeds beter schrijven! Over schrijven (en lezen) gesproken: ik kreeg onlangs het nieuwe boek van Marion Pauw in handen: "De Wilden", waarin een vrouw uit Amsterdam-Zuid verdwaalt in de jungle van Panama, en dan.... Ik heb het zelf nog niet gelezen maar misschien is het wat, ook voor jou, om de heimwee straks te sussen. Alvast een goede reis terug naar 't kikkerlandje, en wie weet, tot ziens! Liefs, Elise X. PS: straks nog een paar foto's?