Het was even wachten op de laatste foto's en ondertussen is het alweer een ruime maand geleden, maar hier is het dan: het Galápagos-blog! Omdat ons bezoek aan de Galápagos-eilanden zo'n bijzondere ervaring was hebben we besloten voor deze ene keer een van dag-tot-dagblog te schrijven...

De Galápagoseilanden: korte inleiding

De Galápagos-archipel is een unieke groep eilanden in de wereld. Die is ontstaan (en ontstaat nog steeds) door vulkanische 'hotspots': plekken in de aardmantel waar magma omhoog komt, dat zich in de loop van miljoenen jaren middels vulkaanuitbarstingen ontpopt tot vulkanische eilanden. Omdat de plaatselijke aardschol, de Nazcaplaat, naar het oosten beweegt en de hotspots niet van plaats veranderen ontstaan er in het westen, over enorme tijd, steeds nieuwe eilanden, terwijl de eilanden in het oosten eroderen en uiteindelijk in zee verdwijnen. De eilanden in het westen, zoals Isla Isabela, zijn dus het jongst, hoger, vulkanisch actiever en vaak wat kaler, terwijl de eilanden in het oosten, zoals Isla San Cristóbal, ouder en vlakker zijn en meer vegetatie kennen.

De Galápagos zijn vooral bekend door het bezoek dat Charles Darwin in 1835 bracht tijdens zijn reis rond de wereld op zeilschip de 'Beagle'. Darwin observeerde de flora en fauna, en kwam, mede door de subtiele verschillen die hij opmerkte tussen de soorten op de verschillende eilanden, jaren later tot zijn evolutietheorie: de tegenwoordig alom geaccepteerde theorie dat soorten zich door de tijd heen aanpassen aan hun omgeving.

Tegenwoordig zijn de Galápagos vooral een enorme toeristische attractie. De meeste mensen die de eilanden, die onderdeel zijn van Ecuador, bezoeken doen dat middels een georganiseerde cruise, waarbij over een periode van een paar dagen tot een paar weken meerdere (maar bijna nooit alle) eilanden worden aangedaan. Wijzelf besloten, na veel operators in Quito te hebben bezocht, op de bonnefooi naar de eilanden te gaan en zelf tussen de eilanden te reizen. Dit vooral vanwege de hoge kosten voor zo'n cruise, maar ook omdat we niet constant op een boot wilden zitten en we graag zelf wilden bepalen welke highlights we bezochten!

Zondag 9 februari: aankomst zonder Frank

Na ons vertrek uit Alausi, in de bergen op het vasteland van Ecuador, hebben we nog een nacht in Guayaquil gebivakkeerd voordat we op zondagochtend het vliegtuig naar de Galápagos pakten.

Toen we in de terminal zaten te wachten werden we verrast door een bericht van onze reismaat Frank, die met ons mee naar eilanden zou gaan. Zijn vliegtuig vertrok vanuit Quito en vloog via Quayaquil, waar wij zouden instappen, naar de Galápagos. Frank bleek een avond eerder echter iets te hevig te hebben gefeest in Quito (met Sjors), waardoor hij zich verslapen had... Zonde, maar gelukkig bleek hij zijn vlucht redelijk makkelijk te kunnen omboeken naar een dag later.

Zonder Frank verliep de vlucht, op een uurtje vertraging na, prima en we landden in de loop van de middag op Baltra, een klein eilandje net ten noorden van Santa Cruz, het belangrijkste eiland (want centraal gelegen en met de grootste bevolking) van de Galápagos. Op de pont tussen de twee eilanden kregen we alvast een klein voorproefje van wat ons te wachten stond, want daar spotten we al de eerste tropische vissen, pelikanen en zeeleeuwen in het prachtige blauwe water!

In Puerto Ayora, de hoofdplaats van Santa Cruz, zochten en vonden we snel een redelijk hostel. Daarna was het vooral zoeken geblazen naar geschikte trips tussen de verschillende eilanden. Hoewel de dag al dusdanig om was dat we geen echte dingen in de omgeving meer kon ondernemen liepen we nog wel even naar de haven. Ook daar leek het net een dierentuin: onder de (verlichte) pier zagen we een ronddartelende zeeleeuw, pelikanen, meer vreemdsoortige vogels, roggen en zelfs (kleine) haaien!

Maandag 10 februari: met Isabelle naar Isabela

Op onze eerste hele dag gingen we vroeg uit de veren, zodat we nog wat Santa Cruz konden zien voordat Frank aan zou komen. We hadden besloten na zijn komst simpelweg een boot te pakken naar één van de andere eilanden, daar zelf rond te kijken en dan ter plekke een geschikte tour te boeken. We dachten aan San Cristóbal, het meest oostelijke eiland van de groep, omdat daar heel veel te doen zou zijn.

Maar eerste stop was, met z'n tweeën dus nog, Tortuga Bay. Deze baai ligt op 2,5 kilometer lopen van Puerto Ayora en mag met recht schitterend worden genoemd. We liepen erheen over een pad dat door een bos van bijzonder gevormde cactussen (soms groeiend op boomstammen, een soort die alleen op de Galápagos voorkomt) slingerde en waarop de 'lavalizards', kleine hagedissen in soms felle kleuren, constant voor onze voeten wegschoten...

Bij de kust aangekomen viel eerst de schoonheid van het strand zelf op, en meteen daarna dat er aan de branding twee enorme zeeleguanen bivakkeerden! Die hebben we uitgebreid op de foto gezet, maar later bleek het op andere plekken pas echt te stikken van die beesten... we hebben een tijdje op het strand in de baai gelegen, prachtig om te zien hoe onverstoorbaar de leguanen langs je handdoekje kruipen of in het water naast je zwemmen!

Na van Tortuga Bay te hebben genoten gingen we terug naar Puerto Ayora om te kijken of Frank inmiddels was gearriveerd. Dat bleek het geval, en gedrieën liepen we naar de haven, nog net op tijd om de boot van 2 uur naar San Cristóbal te pakken... dachten we tenminste, want in de haven aangekomen bleken alle boten naar dat eiland al te vol te zitten. In een split second besloten we om in plaats daarvan maar naar Isla Isabela te gaan.

In Puerto Villamil, het hoofdplaatsje van Isabela, werden we verwelkomd door een hele kudde zeeleeuwen in de haven. We vonden een hosteltje vlak aan de kust, zetten onze tassen daar neer en liepen toen meteen naar het 'Turtle breeding center' vlakbij. De tocht erheen, over boardwalks, was al mooi: we zagen meer zeeleguanen, flamingo's en de meest bijzondere planten. In het breeding center zelf zagen we de eerste beroemde Galápagosschildpadden: gigantische beesten, die per eiland net een beetje verschillen. Doel van het breedingcenter is om de populaties op alle eilanden uniek en in stand te houden: zodra schildpadden groot genoeg zijn worden ze dus op hun 'eigen' eiland losgelaten.

Terug in het dorp boekten we een tour voor de volgende dag naar 'Los Túnneles' en kochten we tickets voor de boot terug naar Puerto Ayora direct daarna.

Dinsdag 11 februari: snorkelen als een bezetene

Na het ontbijt liepen we in de richting van de touroperator, waar we op een truck stapten die ons naar de haven van Villamil bracht. Daar gingen we aan boord van onze tour-speedboot. Direct in de haven werden we al getrakteerd op de eerste unieke soort: op een golfbreker zat een Galápagos-pinguïn, de meest noordelijke pinguïnsoort ter wereld (levend op de evenaar dus)!

Op onze weg naar het westen stopten we eerst bij een woest eiland voor de kust met daarop een populatie zeeleeuwen en vogels, voordat we doorgingen naar 'Los Túnneles' zelf. Tijdens het varen spotten we erg veel vliegvisjes, die net voor de boeg wegsprongen en soms wel 20 meter over de golven scheerden.

'Los Túnneles' is een gebied waar gestold lava, zoals de naam al doet vermoeden, een soort tunnelconstructies heeft gevormd aan de kust. Op de lavaformaties leven 'Blue Footed Boobies', pinguïns en groeien cactussen, maar het meest interessante gebeurt in het water ertussen: daar stikt het van de zeeschildpadden, roggen en tropische vissen. Na een korte, maar mooie, hike deden we dan ook snel onze snorkelgear aan en gingen we te water.

De eerste snorkelsessie was erg mooi en rustgevend, want we konden zelf rondzwemmen en de tunnels verkennen. De tweede sessie was anders, want toen ging de gids voorop en was het de bedoeling dat we een beetje bij hem in de buurt bleven zwemmen, terwijl hij ons wees op interessante beesten. Dat werkte vaak heel irritant, want iedereen in de groep wilde natuurlijk voorop zwemmen om het meeste te kunnen zien, wat resulteerde in ellenbogenwerk. Bovendien bleek dat sommige mensen eigenlijk niet echt konden zwemmen/snorkelen, er één grote spetterpartij van maakten en ook steeds op de fragiele bodem gingen staan... De gids zei er niets van, maar wij vroegen ons af in hoeverre dit soort fratsen op den duur geen bedreiging vormt voor het leven daar... Maargoed, tijdens het snorkelen met de gids zagen we wel de eerste reusachtige zeeschildpadden van dichtbij en ook de eerste whitetip-haai van een metertje of anderhalf, mooi!

Terug in het dorp pakten we de boot terug naar Puerto Ayora. Daar aangekomen gingen we meteen shoppen voor andere tours, want door ons uitstapje naar Isla Isabela was ons schema aardig in de war geraakt. Uiteindelijk besloten we om een dag later een halve dag naar Isla Santa Fé, een kleiner eiland in de buurt, te gaan en de dagen erna San Cristóbal te doen.

Woensdag 12 februari: zwem eens tussen de zeeleeuwen

Na weer een nachtje in ons vertrouwde hostel gingen we op pad naar Santa Fé, gezien de nabije ligging en daardoor korte vaartijd een verademing tussendoor. Eerste en belangrijkste stop was een baai aan de noordkant van het onbewoonde eilandje, waar een flinke kolonie zeeleeuwen huist. We kregen er twee uur de tijd om rond te snorkelen en dat was maar net genoeg, want tussen de zeeleeuwen zwemmen gaat niet snel vervelen blijkt... Ook zwommen er uiteraard weer veel vissen rond, een enorme schol sardines of iets wat erop leek en als klap op de vuurpijl ook weer een haai die lui op de bodem lag en zich gemakkelijk op de foto liet zetten!

Terug op de boot werd er door de bemanning een poging gedaan om te vissen, een afgesproken onderdeel van de tour. Dat viel een beetje tegen, want er werden twee hengels uitgeworpen, waarna de boot 3 rondjes voer om te proberen om tonijn of iets vergelijkbaars aan de haak te slaan. Dat lukte niet, maar we konden ons niet aan de indruk onttrekken dat de zeelieden dat helemaal niet zo erg vonden... We voeren door langs een indrukwekkende rotswand vol met vogels en gingen vervolgens naar een heel mooi strandje aan de oostkust van Santa Cruz, waar we na de lunch rond konden wandelen, zwemmen en snorkelen.

In Puerto Ayora hadden we de middag nog vrij, en die gebruikten we om het Charles Darwin Research Station te bezoeken. Dat is onderdeel van het Galápagos National Park (dat goed is voor 97% van de eilanden, de overige 3% mag maar worden gebruikt voor andere doeleinden, zoals wonen) en is een plek waar onderzoekers uit de hele wereld research doen met betrekking tot de eilanden. Naast het centrum is een park met daarin de verschillende soorten reptielen die op de eilanden leven, en daar zagen we voor het eerst ook de geelgekleurde landleguaan. Op de weg terug naar het hostel stopten we nog even bij de visafslag, waar een zeeleeuw en een hele groep pelikanen (zeker niet voor het eerst) geduldig op restjes vis zaten te wachten... onwijs grappig om te zien!

Donderdag 13 februari: hammerhead ahead!

Onze laatste bestemming alweer (maar gelukkig wel voor twee dagen) bereikten we middels de reguliere speedbootverbinding van 7 uur 's ochtends. Hoewel we eerder de lijndienst naar Isabela heen en weer hadden meegemaakt was deze toch anders... want of het door de golfslag van de dag kwam, de vaarkunsten van de kapitein of beiden, feit was dat de boot stuiterend over zee (soms zelfs helemaal los van het water) naar Cristóbal voer! Maargoed, flink wakker geschud en met iets minder glazuur op onze tanden kwamen we uiteindelijk toch veilig aan.

In Peurto Baquerizo Moreno, de hoofdstad van San Cristóbal, stond onze gids voor de dag al te wachten. Die begeleidde ons (gelukkig) naar een hele relaxte boot, waarmee we de westkant van het eiland zouden gaan verkennen. Ons eerste en belangrijkste doel was Kicker Rock, één van de populairste spots van de Galápagos. Dat is een rotsformatie die meer dan 100 meter recht uit de zee oprijst, waaromheen het stikt van het zeeleven...

Na een rondje rond de rotsen gevaren te hebben mochten we eindelijk het water in. De gids ging voorop en wij snorkelen er, op gepaste afstand deze keer, achteraan. Na 5 minuten was het al raak en zagen we waar we op hoopten: eerst trok er een groep white- of blacktip haaien onder ons langs, direct gevolgd door minstens vijf hamerhaaien van meer dan 2 meter... wat ontzettend vet! En ook wel een beetje spannend eerlijk gezegd. Toen we verder snorkelden zagen we nog meer haaien en de allerhande tropische vissen natuurlijk... totdat er op een gegeven moment ineens 2 mantaroggen naast ons zwommen, ook heel cool!

Na ons succesvolle bezoek aan Kicker Rock ging de tocht verder naar een mooi strand waar het weer uitstekend snorkelen was tussen de zeeschildpadden en allerlei soorten vissen. Terug in Puerto Baquerizo Moreno namen we afscheid van Frank (die vloog een dag later naar huis en moest dus naar Santa Cruz) en zochten we ons, bij de tour inbegrepen, hostel voor de nacht op. We bleken bij een heel gezellig echtpaar te logeren, dat in hun huis een paar kamers verhuurde waar mensen zoals wij een nachtje terecht konden. We besloten voor het avondeten nog even naar 'La Lobería' te gaan, een strand aan de zuidkant van het eiland waar een flinke kolonie zeeleeuwen huist. Het bleef grappig om naar die beesten te kijken, vooral ook naar de vele jonkies die rondwaggelden op het zand...

Vrijdag 14 februari: ontspannen naar het einde

Ons laatste dagje voor ons vertrek op zaterdag en de tweede dag van onze tour naar San Cristóbal. We werden bij ons hostel opgepikt door de gids van de dag en dat bleek, zoals wel vaker tijdens onze reis, bijna een privégids: we hoefden hem maar te delen met één wat oudere, hele aardige Engelsman.

Tot onze verrassing was de eerste spot die we aandeden dezelfde als waar we een dag eerder op eigen houtje hadden afgesloten: La Lobería dus. Gelukkig was de insteek nu wel anders, want zelf hadden we er naar de zonsondergang gekeken, terwijl we deze keer (weer eens) snorkelspullen mochten aantrekken! Dat was geen straf, want hoewel de baai er boven water niet al te spectaculair uitzag was die onder water wel het geval: het aantal gigantische zeeschildpadden was groter dan ooit en op een gegeven moment konden we op ons gemakje minutenlang achter een manta aanzwemmen!

Op de vaste grond vertelde de gids ons nog van alles over de plaatselijke flora en fauna, voordat we vertrokken naar het Galápagos Interpretation Center. Daar leerden we alles wat we nog niet wisten over de eilanden, voordat we gingen lunchen met de Engelsman en, om het af te leren, een laatste strand bezochten om rond te wandelen en te snorkelen. Naderhand werden we afgezet in de haven om daar de boot terug naar Santa Cruz te pakken. In Puerto Ayora gingen we nog even op jacht naar souvenirs en keken we voor de allerlaatste keer naar het leven in de haven...

Zaterdag 15 februari t/m maandag 17 februari: bijkomen en afscheid van Ecuador

En toen zat het er alweer op. Zaterdag gebruikten we achtereenvolgens een taxi, een bus, een pont, nog een bus, een vliegtuig, nog een taxi, nog een bus en nog een taxi om van het hostel in Puerto Ayora naar het hostel in Cuenca te gaan. Cuenca, een koloniale stad in het zuidoosten van Ecuador, leek ons een geschikte plek om even uit te rusten voor ons vertrek naar Peru. Dat werkte goed: zondag deden we nagenoeg niets en maandag bekeken we de stad en wat musea, maar dat deden we in een dusdanig tempo dat we er niet erg moe van werden...