Zo, na drie dagen freedom camping -> gratis (langs de weg) kamperen zonder(of met amper) faciliteiten- zijn we wel weer even toe aan een camping met stroom en douches. Deze heeft zelfs een zwembad. Ondanks dat het nu niet echt stralend weer was en al na etenstijd zijn we deze toch maar wezen uitproberen. Enigszins gevoelloos (heel verfrissend water) wat rondjes gezwommen, op een band (net als vroeger) rondgedobberd en toen onder de koude douche. Want helaas kost warm douchen dan toch weer geld, 50 cent per 6 minuten, dus die sparen we uit voor morgenvroeg. Op het moment van schrijven staan we op het zuidelijke randje van Motueka. Voor de opzoekers onder ons, jaha, helemaal in het noorden van het zuidereiland. Naast het Abel Tasman National Park. Het moet ook gezegd worden, waar Abel Tasman in Australië, ondanks de grootste ontdekkingen, amper bekend is, wordt hij hier en vooral in deze regio alom geprezen en geëerd met van alles en nog wat in zijn naam. En waar komt Abel Tasman ook alweer vandaan? Lutjegast, provincie Groningen, gemeente Grootegast. En wie komt óók uit gemeente Grootegast? Juist, Aafke. Gepaste trots wordt aardig getoond door middel van foto's nemen en alles bekijken waarop de naam Abel Tasman voorkomt. En toch vooral aan iedereen die het horen wil vertellen dat deze beroemde historische figuur uit dezelfde 'township' als zij komt.

Voordat we helemaal naar boven zijn gereden zijn we langs de westkust gecruised en natuurlijk hier en daar gestopt om te kijken, te 'hiken', boodschappen te doen en te slapen. En tanken. Vergeet niet dat we moeten tanken, heel vaak. Onze lieve uitermate haar best doende Chubby Gilmore rijdt 1 op 8,6! …. Toegegeven, ze moet over heel wat bergen heen, maar toch…1 op 8,6. Dat gaat best hard. Overigens, inmiddels hebben we een kleine jerrycan aangeschaft. Als onze schat zo'n dorst heeft dat ze niet verder kan rijden hebben we een opkikkertje voor der. Ze kan ook weer meehuilen wanneer wij huilen, want we hebben de ruitenwisservloeistof ook aangevuld.
Maar terug naar de westkust. Hier hebben we onder andere de Pancake Rocks (pannenkoekrotsen) en Jack's Blowhole mogen aanschouwen. We hebben Hokitika ontdekt, zijn tot aan de Frans Josef Glacier gelopen, konden de Fox Glacier helaas niet aanschouwen omdat de wegen afgesloten waren en hebben een rondje Lake Matheson gedaan. Het beroemdste weerspiegelende meer van Nieuw Zeeland. Helaas, de bergen waren gehuld in wolken en het meer zelf in windrimpels, geen weerspiegeling. We hebben de Hookervalley track gelopen, de Tasman track, de Truman track en nog enkele andere routes en routetjes gelopen (als dat een goede verkleining is…Aukje?). Bij de Truman Track hebben we toch echt de conclusie getrokken dat Nieuw Zeeland barst van de Nederlanders. De wat oudere (zeg 60+) stellen die 'toch niets anders meer te doen hebben' en dus lekker met de camper Nieuw Zeeland aan het ontdekken zijn. Gezellig hoor. Wel oppassen wat je zegt over je voor - en/of achterlopers op hetzelfde pad. Vanmiddag zijn we door de Golden Bay gereden, dit gebied was vroeger een echt goudzoekersoord. Op onze track-van-de-dag naar Apple Split Rock (beach) zijn we de oude 'gevallen' tegengekomen waarmee ze water/zand/goud naar beneden lieten stromen en ondertussen zeefden. Over Apple Split Rock gesproken. Van de zijkant lijkt het meer op een gespleten aardbei, maar kijk je recht door de spleet… (sorry voor dit taalgebruik) dan zie je toch echt een eiland met een gespleten appel erop. De grotten/spelonken aan dit strand zijn dan wel niet heel groot, wel reuze interessant om eens in te kijken. Bij de attractie van de naam-van-de-dag 'Te Waikoropupu' hebben we de Te Waikoropupu Springs mogen zien. Het helderste water ter wereld uit natuurlijke bron. Zoet, schoon en megadoorzichtig, wij hebben het weer mogen aanschouwen. De komende dagen staat het Abel Tasman National Park op het programma en wat andere interessante gebieden in het noorden van het eiland. Dinsdag 7 februari stappen we s'ochtends op de ferry van Picton naar het Noordereiland. Wat gaat de tijd snel.

w.v.t.t.k.
Verder willen we nog vertellen dat we heerlijk baantjes hebben kunnen trekken - al zwemmend- in een stad met een wederom onuitspreekbare naam en onszelf hier ook getrakteerd hebben op juwelen met echte jade. De juwelen zijn echter maar een lichte pleister op de jeukende wonden (bulten) veroorzaakt door de vele irritante neefjes(muggen voor niet-noorderlingen) die ons in 1 nacht flink geterroriseerd hebben. Een andere pijnlijke ontdekking is die van de blackflies. Kleine zwarte vliegjes die aardig op je gaan zitten om dan een venijnige steek te geven, AUW! - is een stopwoordje van de afgelopen dagen. Een ander stopwoordje is: ROOOOOAAADKILL! - wat wordt geroepen zodra we over/naast/langs een dierenlijk-of-wat-er-van-over-is rijden op de (snel)weg. We worden vrij behendig in het ontwijken van deze overledenen.
We kunnen ook wat anders op de snelweg, namelijk dansen en zingen. Dat dit gewaardeerd wordt door inhalers en tegengangers werd nadrukkelijk bewezen toen er een bloem uit het raam werd gestoken na een inhaalmanoeuvre terwijl wij los gingen op partymuziek (uit de jaren 90 vooral). Zo kunnen we flink meezingen met Get the party started (P!nk), I love rock 'n roll (Britney Spears) en Lady Marmelade (de jaren negentig versie).

Ergens tussen het proberen te spotten van de 'Nationale Vogel'-> de kiwi, het uitvinden dat we de Weka hier voor aanzagen, het plastic zak gevoel van Aafke (zie foto) en de stokkenkunst op het strand van Hokitika kwam ook ineens het besef dat over 2 weken Nieuw Zeeland verlaten wordt. Voor Aafke betekent dit het aanbreken van de realiteit (slik, aaaah…. Heeft er iemand een baan in de aanbieding met veel vakantiedagen?). Heleen zal terugkeren naar Australië om daar met een paar extra weken ook Melbourne, Canberra, Alice Springs en wat nog meer ook nog te ontdekken. Het betekent het einde van een lange reis waarin we samen lief en leed gedeeld hebben. Slik, bijna tijd voor sentimentaliteit. Nu nog niet, want zoals Cindi Lauper het zo goed zong: Girls just wanna have fun!