Profile
Blog
Photos
Videos
Laatste dagen in Fiji. Na het behalen van m'n certificaat (bleek trouwens niet het PADI certificaat te zijn, maar van de SSI, PADI is weer wat duurder) was het even een dagje rust. Maar die dag was hard nodig om wat plannen te smeden voor mijn laatste dagen hier, én eens goed te kijken wat het plan voor California wordt! En dat was toch even goed nadenken, googlen, en proberen een idee te krijgen waar ik uberhaubt ga overnachten. En daarnaast zou het fijn zijn om een reismaatje te vinden. Das niet alleen een stuk goedkoper, maar ook een stuk gezelliger. Hopelijk lukt dat allemaal, maar uiteindelijk komt het natuurlijk altijd goed!
Beetje suffe dag was het, maar in de avond wel een fijn aanbod gekregen om nog wat extra duikervaring op te doen, free of charge! De boot zou er toch al op uit gaan, dus een duiker meer of minder op de boot wss geen probleem. Thanks dus!
En het waren 2 prachtige duiken! In de vroege morgen, een heel eind uit de kust dus echt midden in de Pacifische Oceaan. Met name de eerste was erg indrukwekkend. Echt heel veel vissen, van kleine clownvisjes en en nog veel kleinere, tot barracuda's en een haai van een kleine 1,5 meter! De 2e duik was wat rustiger wat betreft vissen, maar wel met heel mooi kleurrijk koraal, overal om je heen.
Die middag was het snel lunchen, en dan op weg naar Nadi, Fiji's grootste stad, en ook de plek waar ik vandaan naar LA ga vliegen. Na ruim 4 uur met de bus kwam ik aan in Nadi. De manager van mijn vorige accomodatie had een leuk, klein hostel aangeraden, maar blijkbaar dusdanig klein dat de taxichauffeur het ook niet helemaal wist. En na een paar keer rondrijden gebeurde het onvermijdelijke: de auto stopte ermee. Geen benzine meer.
Geen paniek zei de chauffeur, hij ging wel even een jerrycan halen bij het dichtsbijzijnde tankstation. Als blijk van vertrouwen liet hij de sleutels in de auto.
Maar na 10 minuten in een donkere auto, op een donkere achterafweg wachten, ben ik maar uitgestapt om te kijken of er al een meneer met een jerrycan aan kwam lopen. Nog niemand in zicht, maar wel twee meisjes die kwamen vragen of alles ok was. Dus ik leg het verhaal uit, en waar ik moet zijn. Dat bleek dus nog geen 3 minuten lopen verderop te zijn, maar niet echt een prettige plek volgens beide dames (zo zag het er ook niet uit, zo in he donker in de middle of nowhere). Ze werkten zelf in hostels iets verderop, die een stuk gezelliger en beter waren. Ik heb er niet lang over na hoeven denken, heb m'n spullen uit de auto gehaald, en ben in een andere taxi gesprongen naar de plek die werd aangeraden.
Dus nu zit ik in een echt goedkoop, Spartaans backpackers hostel, waar het gratis ontbijt uit toast met aardbeienjam bestaat (jam uit een voordeelverpakking-emmer). Maar diezelfde avond wel een paar locals ontmoet die nog even een biertje in de lokale kroeg wilden drinken. Maar eerst moest even een bevriende dame op bed worden gelegd. Het bleek te gaan om een Nederlandse vrouw, achterin de 40, die behoorlijk beschonken was. En wat leidde tot (een poging tot) het zingen van Nederlandse liedjes toen ze hoorde dat ik ook Nederlands was. En haar naar bed bonjouren bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Want ze wilde toch wel heel graag mee... Ik geloof dat ze uiteindelijk in een ander café dan waar wij zaten is afgezet. Ik had medelijden met het personeel daar...
Die avond nog een hoop ander volk ontmoet en de hand geschud, sommige mensen interessanter dan anderen (van vage dronkelui die zich kwamen voorstellen, tot iemand die als baan had om dure jachten van andere personen door de Pacifische Oceaan te besturen, niet slecht!). Er werd nog beloofd om een 'lovo' (soort ondergrondse oven met vlees en stevige groentes) te gaan maken de volgende dag, maar terwijl ik op de afgesproken tijd en plaats op ze zit te wachten ben ik bang dat de afspraak tot nader order is uitgesteld. Geen probleem, ik ga wel m'n blog bijwerken.
(foto: ontbijt onderweg naar LA was het slechtste vliegtuigvoedsel tot nog toe, yegh!)
- comments