Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve Allemaal
Zo dat is een tijd geleden maar geen paniek, we geven jullie weer genoeg leesvoer voor de komende tijd want… Dit is ons verhaal over onze trip in Cambodja. Cambodja is een land met een trieste geschiedenis. Even een korte uitleg over dat, het heeft alles te maken met The Pol Pot Regime. De mensen in Vietnam die voorstander waren van democratie en dit koste wat het kost wouden bereiken. Dit ging op het eind van kwaad tot erger. Gevangen, gemarteld, gedood. Mannen, vrouwen en kinderen. Uiteindelijk won het communisme maar echt winnen kan je het niet noemen, want er zijn zo veel doden gevallen dat niemand meer kan winnen. Het Pol Pot Regime heeft zoveel verschrikkelijke dingen gedaan met mensen, onschuldige mensen, en het is pas 30 jaar geleden. Cambodja heeft zichzelf in die 30 jaar weer zo goed als mogelijk weten op te bouwen. Maar natuurlijk heeft Cambodja ook vele mooie kanten, een prachtige countryside, honderden tuk tuks, The Angkor What, en geweldige stranden. Wel.. ik zal eens beginnen met vertellen.
Vrijdag 26 augustus hebben we afscheid 's avonds genomen van onze Deense vrienden Melanie en Tobias en sliepen we in het New Road Guesthouse. We gingen uiteten en dronken "aardig" wat bier onder het afdak van ons hostel. De volgende dag gingen we op naar het Bangkok Centre Hotel om dat onze tour daar 's avonds zou beginnen. Ruud was alleen ontiegelijk ziek, mede alcohol, mede migraine enz. We pakte een taxi naar het Bangkok Centre Hotel en daar kon Ruud gelijk weer na bed. Tot zo ver zijn jullie op de hoogte. 's Avonds was hij gelukkig weer wat opgeknapt en konden we gewoon na the group meeting en daar.. Ontmoette we de rest van de groep.
Onze groep bestaat uit 9 mensen. Vanavond zien we de eerste 8 en onze gids. De laatste persoon zien we morgen in Cambodja. 2 meiden van Brighton, Nic en Ash , Scott uit Australië, Clare uit Londen, Kayleigh uit North West Devon, Misa uit Japan en onze guide genaamd Mister Tee uit Bangkok. We weten niet zo goed wat we van iedereen moeten denken maar het is natuurlijk ook pas de eerste avond. Onze gids praat goed Engels maar is echt een aparte man. Hij maakt rare grapjes die eigenlijk niet echt leuk zijn en ik vind het moeilijk hem te volgen. Afwachten maar.
Zondag 28 augustus vertrokken we erg vroeg om op weg te gaan naar Cambodja. We hadden eerst een veel te luxe ontbijt rond 6 en om 7 uur gingen we op pad. Wij deelden een bus met Ash en Nic. We raakten wat meer aan de praat en we leren elkaar een beetje kennen. Ze leven in Brighton, Ash is de tough one van de 2 maar Nic ziet er meer zo uit, en wat wij al dachten bleek zo te zijn, ze zijn lesbisch. Leuke mensen en we voelen ons al wat meer op ons gemak. Na 2 uur rijden stopte we om onze visum formulieren in te vullen, en na nog 2 uur rijden kwamen we aan bij de grens (als je het zo kan noemen, tientallen schreeuwende vrouwen "Buy by me, water, what you want). We moesten uit de bus wat wij heel raar vonden, maar we gaan de grens overlopen omdat dat makkelijker is. Aan de andere kant kunnen we weer de bus in. Onze backpacktassen hoefde we niet zelf te tillen. Die gingen op een houten kar en gingen op die manier de grens over. Heel apart. We werden wel 3x gecheckt door mannen in kleine huisjes en na een uur zaten we weer in de bus. Mister Tee liet ons ondertussen wat dingen zien. Ze eten hier bijvoorbeeld eieren met de kuikens er nog in. Blijkt heel gezond te zijn. Ik wil alles proberen maar dat ging me voor dit moment toch echt iets te ver, hij at het zelf trouwens ook niet "want hij is een city boy van Bangkok" en toen Ruud het wou eten trok hij het ei weg en zei, als je het eet ga je dood. Dus. Na een andere 2,5 uur rijden kwamen we dan eindelijk aan in Siem Reap. Een prima hotel en luxer dan wij verwachtte (wat ons eigenlijk tegenviel want wij verlangen eigenlijk wel weer na goedkope hostels). Even opfrissen, en dan gaat mister Tee ons een beetje rondleiden. We zagen eerst wat van de stad. De marktjes, de winkels enz en uiteindelijk stapte we in een Tuk tuk (You want tuk tuk) met zijn allen. Ondertussen was het nieuwe meisje ook gearriveerd genaamd Lindsay uit Londen. Wat we van haar vinden, nog onbekend. We vertrokken met de Tuk tuks naar het platteland van Siem Reap. Ondertussen heb ik mijn maatje al gevonden, Clare. Ze is 33 maar zo gedraagt ze zich absoluut niet en zo ziet ze er zeker niet uit. Ze kan zo 24 zijn, ze is net zo gek als wij, ze drinkt bier, en ze rookt. Perfect. Op het platteland kregen we een rondleiding en konden we zien hoe de mensen daar leven. Alles is nat want we zitten immers in het regenseizoen dus het was ook een beetje survivaltocht. Overal zwemmende koeien (ja we voelen ons een beetje thuis J), geweldige bloemen, verdwaalde kindjes aan het spelen, zwemmen in de rivier, een geweldig gezicht en zo lekker rustig. Na een wandeling van 2 uur, kwamen we terug bij het eerste huis en daar kregen we ons avond eten. We zaten met zijn allen op de grond van een veranda, en kregen daar een onvergetelijk diner. Rijst, allerlei gerechten, noodles, de plaatselijke lekkernij en zo verder. Het was echt heerlijk. Na het eten kwamen er ineens vanuit alle hoeken kinderen aan. De jongens wouden er allemaal zo uitzien als Ruud en probeerde hun haren rechtop te zetten. Echt schattig. Scott is erg lang en het kleinste jongetje settelde zich in zijn armen. Misa maakte origami en alle kinderen probeerde het na te maken. Wij speelde handje klap en duim worstelen met de jongens. Het was echt een hele geslaagde avond en het voelde erg fijn om daar te zijn. Terug bij het hotel hebben we ons even omgekleed en zijn we na de pub street gegaan. Dat is letterlijk de naam. Eigenlijk betekend het, alles is duurder want alle toeristen gaan er naar toe en je bent mooi stom als je daar gaat eten. Mister Tee gaf als advies the Temple bar maar wij hadden al snel in de gaten dat het allemaal draait om zijn commissie en gratis eten dus ik koos opzettelijk voor de bar aan de overkant, The Angkor What bar. We dronken een pitcher bier en daarna gingen we na huis. Rustig aan beginnen. Rond half 12 lagen we in bed. Lekker slapen.
Maandag 29 augustus:
Ontbijt included. Waarom niet. We stonden op rond 6 uur. De hele groep had ingestemd om mee te gaan met een tour voor 15 dollar (en dat was alleen voor de bus en guide) maar Ruud en ik kozen voor het avontuurlijke. Zelf ontdekken. Bij het ontbijt gapte we natuurlijk onze lunch mee (brood met jam). Om 07:00 zaten we op onze gehuurde fiets voor 1 dollar. Op naar de Angkor Wat tempels. In het begin verdwaalde we en kwamen we terecht op een landweggetje maar eenmaal terug op de weg hadden we het zo gevonden. Rond kwart voor 8 waren we bij de Angkor Wat. Moeilijk uit te leggen wat het is. Er staan ongeveer 23 reünies, er is een Terrace of the Elephants enz. Het is echt een groot stuk land waar het allemaal gevestigd is. Er wonen zo hier en daar ook locals tussen de reünies. We kochten een ticket (met onze bezwete hoofden na het fietsen van 7 kilometer) met onze foto erop gemaakt met een webcam. We gingen eerst na de Phnom Bakheng. Het beklimmen van het olifanten pad (keer wat anders een verkeersbord met erop: Pas op olifanten), en het bekijken van de reünie boven op de berg. Het uitzicht was ongelofelijk en we maakte prachtige foto's. Dat was het eerste wat we bekeken en er volgde nog vele reünies meer, de een nog mooier dan de ander. In totaal zagen wij er 19 van de 23 (de groep 4) al moesten we wel 50 kilometer fietsen in totaal. Om er een beeld van te geven, de film the tomb raider is hier opgenomen. We hadden in elke tempel een gratis gids want er lopen hier zoveel gidsen rond dat je gewoon telkens een andere af kan luisteren. Ook lopen er veel locals rond die gewoon beginnen te praten, je luistert en daarna willen ze geld. Clever maar daar trappen we niet in, alleen No Thank You helpt niet want ze gaan gewoon door met praten. Heel bijzonder. Het was echt ongelofelijk mooi maar zo moeilijk om met woorden te beschrijven. We lunchte onze broodjes jam tussen de oude reünies. Op het einde gingen we naar the Angkor Wat. Dat is de grootste Reünie van allemaal. Echt ongelofelijk groot. Ik persoonlijk geef de voorkeur aan de kleinere, maar door de grote was het toch wel erg indrukwekkend. Terug naar het hotel. Ook al zijn wij Nederlanders op de fiets geboren (50 kilometer in de hitte), kregen we toch wel een erg harde "kont". Eenmaal terug bij het hotel vroegen we om een "waterkooker" (Lang verhaal. Clare is ook 10 maanden op reis en eet noodles met ons omdat ze ook geld probeert te besparen, ondanks het feit dat mijn Engels steeds beter wordt wist ik niet dat waterkoker in het Engels, ketel is. Ruud wist het ook niet dus ik probeerde "waterkooker", letterlijk vertaald. Natuurlijk klopte dat niet maar Clare vond het zo'n geweldig woord dat ze het nu zelf ook zegt) om onze noodles te eten. De rest ging uit eten bij de Temple Bar (Minster Tee won, hij zei dat hij een tafel gereserveerd had maar wij hadden nergens om gevraagd dus wij gingen niet uit principe en we houden van noodles J). Wij kwamen later bij de Temple bar en keken naar een typische Cambodjaanse dans (beetje japans). We drinken voor deze keer een cocktail bucket "Around the world" want we wilden graag een gratis t-shirt en de naam paste natuurlijk perfect bij ons. Daarna volgde er nog vele biertjes samen met (ik ga haar gewoon Kelly noemen) Kelly, Clare, Scott Ruud en ik. En op het laatst dansten we zelfs, en Scott en Clare zorgde samen voor pikante foto's er gebeurde niks maar afwachten of dit misschien tot iets uitgeroeit . Rond 2 uur verlieten we de club en na nog een uur praten op de stoep van het hotel gingen we na bed. Morgen een lange dag reizen naar Phom Penh.
Dinsdag 30 augustus:
De wekker ging om 7 uur, maar we stonden pas rond half 8 op. Ontbijten en daarna onze tas in pakken. We wandelde wat rond in de stad op zoek naar brood voor onderweg. Het leven is hier zo anders als bij ons. Vooral de contrasten. Van een kleine arme shop, komt er ineens een winkel die mobiele telefoons verkoopt. Van een straatkraampje met noodles, naar de KFC, en dure restaurants. Het is moeilijk te bevatten allemaal. We kochten brood, crackers, drinken en muggenspray. We hadden veel gekocht voor we weg gingen maar blijkbaar niet genoeg. Elke dag 2 keer minimaal. Maar we hebben niet veel last van de muggen gelukkig. Rond 11 vertrokken we met de bus naar Phom Penh. Wat een bus zeg. Een locale bus gevuld met mensen. Naast mij zaten zelfs 2 monniken. De muziek staat er zo hard dat je mekaar amper kan verstaan, en ook al zeggen ze dat het in Vietnam nog erger wordt ik vind Cambodja echt het land van de claxon. Of in ieder geval deze bus. Het geluid klonk harder in de bus, dan buiten de bus en ik denk persoonlijk dat de pedaal voor de claxon naast de pedaal van het gas zit. Ze toeteren de hele dag door. Iedereen. Niemand die nog omkijkt als ze het geluid horen. Hier betekend de claxon ik kom er aan, bij ons betekend het "Rot op". Beetje moeilijk te bevatten dus. Er gebeuren hier amper ongelukken wat het vreemde is van alles. De mensen rijden overal op de weg. Ik kan er wel om slapen hoor daar niet van, maar toch. Onderweg zagen we veel rare dingen op de weg. Scooters rijden hier rond met 4 varkens achterop, soms levend soms al dood. Mensen die zo vol gepakt zijn dat je de fiets niet terug kan vinden enz. Rond 19:00 kwamen we aan in het hotel. Het hotel was wederom luxe. Overal rode lampen die voor een warme sfeer zorgde (al vond minster Tee van niet, hij klaagde meteen bij de receptie dat hij niet in een hoerenbuurt was en dat hij gewone lampen wou). Om 19:30 deden we onze groep tour samen om de stad te ontdekken. We zagen dansende mensen op straat die je normaal alleen in films ziet (lalala Guusje). Beetje hip hop achtig. Met hun eigen radio. Totdat de politie kwam. Je hebt nog nooit zoiets mee gemaakt. Iedereen had de scooters op straat geparkeerd, wat niet mag natuurlijk, en binnen 2 minuten was het hele plein leeg. Uiteindelijk gingen we ergens eten in een "Goed doel" restaurant met vooral Westers food, en veel te duur. Wij waren het er totaal niet mee eens , en eigenlijk niemand en dat lieten we ook duidelijk merken (vooral omdat hij niks om het goede doel geeft maar alleen maar om de gratis maaltijden die hij krijgt als hij ons ergens mee naar toe neemt).We spraken daarom af om na het eten een groep meeting te doen, over mister Tee en over de planning van morgen. Het is echt een vreemde man. Hij weet zichzelf geen houding te geven, zegt tegen iedereen verschillende dingen, en hij geeft nooit normaal antwoord. We hebben het prima naar onze zin en de tour is super, maar de gids is echt 3x niks. Na het eten wordt onze kamer de vergaderzaal (omdat ik dan gewoon kan roken J) en overleggen we de planning van morgen. Ook besluiten we de volgende keer tegen Mister Tee te zeggen dat we zelf ons restaurant willen kiezen. Na de groep meeting kijken Ruud en ik samen nog wat foto's in bed en vallen daarna in een diepe slaap.
Woensdag 31 augustus:
Druk programma. Wekker om 06:30, ontbijt om 07:30 en om 08:00 gaan we met de hele groep op pad. We nemen allereerst een tuk tuk naar the Killing Fields (dat is de toeristennaam hier heet het Choeung Ek). Dat was echt verschrikkelijk. The Killing Fields is een plek buiten de drukke stad. Mensen die protesteerden tegen The Pol Pot Regime, of tegen de democratie waren werden daar naar toe gebracht en vermoord. Hele gezinnen. Toen we binnen kwamen liepen we gelijk tegen een toren op die vol lag met schedels. Na de oorlog ontdekte de mensen dat hier de massagraven waren. In het grootste massagraf wat ze vonden lagen 450 mensen begraven. Er was een apart massagraf voor de vrouwen en kinderen. Die werden naakt terug gevonden. In een ander massagraf lagen alleen maar onthoofde lichamen. In totaal zijn er 120 massagraven, 86 zijn uitgegraven (8985 mensen lagen hierin). In de toren lagen zo'n 8.000 schedels. Ongelofelijk. Ook stonden er informatieborden waar precies opstond wat waar gebeurd is. Het ergste was wel de killing tree. De mensen van het pol pot regime doodde kinderen/baby's door ze bij de benen vast te pakken en ze met het schedel tegen de boom aan te slaan. Verder was er de magic tree. Hier hing in die tijd een luidspreker waar muziek op af gedraaid werd op het moment dat ze de mensen vermoordde zodat de buitenwereld er niks van hoorde. Ze doodde de mensen niet met geweren. Ze doodde de mensen met stokken, metalen pijpen, doodslaan tegen boomstronken, en het gebruik van chemicaliën. Ook zagen we een documentaire over alles wat zich daar afspeelde in die tijd. De galerij met foto's was weerzinwekkend. Ik vind het echt erg dat wij nooit hebben geweten dat het zo erg was, wat hier gebeurde. Natuurlijk hebben we ooit gehoord van The Pol Pot Regime maar dit verhaal was voor ons allemaal geheel onbekend. Na the Killing Fields gingen we naar het S21 Museum (Tuol Sleng Museum). Ik had niet gedacht dat het nog erger kon worden dan de Killing Fields maar dat bleek toch mogelijk. Het gebouw waar S21 in gevestigd is, was voor de oorlog een school. In de tijd van de oorlog gebruikte The Pol Pot Regime het als martelkamers (vooral intellectuele mensen, en mensen die een bedreiging vormden). Er staan 4 gebouwen. 1 gebouw was het daadwerkelijke martelgebouw. Een ijzeren bed in een kamer. Bloed op de grond, en een ijzeren "koffertje" waar ze hun behoefte in konden doen. De 3 andere gebouwen werden in die tijd gebruikt om de mensen in "op te bergen". Kleine cellen van 1 bij 1, vastgeketend aan een ketting. De schommel die ooit gebruikt werd door kinderen, werd door hun gebruikt als martelplek. Mensen werden ondersteboven opgehangen totdat ze hun bewustzijn verloren, om ze daarna met hun hoofd in een emmer met afvalwater te hangen zodat ze weer bij kwamen, en opnieuw konden beginnen met het ritueel. De foto galerijen spraken hele boekdelen. Van alle mensen werd een foto gemaakt voordat ze vermoord werden en al die portretten hingen daar. Ook hingen er tekeningen die ons lieten zien wat er afspeelde binnen de muren. Afschuwelijk en niet te bevatten.
Het is goed dat we het gezien hebben, maar je moet je echt afsluiten. Frisse lucht en de straat op. We gingen op zoek naar iets te eten. Ondertussen kwamen langs het Independence monument. Het staat gewoon midden op een rotonde. Dit monument staat ook op het 100 real biljet. Het lukte Ruud om precies dezelfde foto te maken als de afbeelding op het biljet. Best cool. Uiteindelijk besloten we om op te splitsen met het eten. Ruud, Clare en ik willen overal eten maar de rest vind het toch wel een beetje ver gaan om overal op straat te eten. Clare, Ruud en ik kopen bij het eerste beste restaurant noodles met vegetables en droog brood. We eten daarna heerlijk in het zonnetje in het park. Na een uur gaan we verder op pad met de rest van de groep. We kwamen langs het Royal Palace en The Silver Pagoda. We wouden eigenlijk naar binnen maar eenmaal bij de kassa bleek dat dit de plek is waar je echt een long sleeve aan moet en een sjaal niet genoeg is (Vrouwen moeten bij Pagodas hun schouders bedekken, en een broek aan tot over de knieën. Mannen hebben genoeg aan een kniebroek normaal. Ze hoeven hun schouders niet te bedekken). Zonde maar het was best prijzig dus we zitten er niet echt mee. Er zijn hier trouwens een hele bult duiven, alsof je in Amsterdam loopt (alle duiven op de dam sjalalie). Daarna hebben we even bij de rivier gezeten. Even rust. Op de weg naar het hotel bezochten we nog de Wat Ounalom. Daar waren wel 2 duizend monniken. Het was een soort van bijeenkomst. Vrouwen monniken dragen witte jurken. Mannen dragen oranje. En als je de "hoogste" monk bent draag je rood. We voelden ons niet echt op ons gemak dus we bleven er niet lang. We liepen via de markt terug naar het hotel. Even snel onze spullen droppen en als laatste naar de What Phnom. Nog een pagoda. Genoeg voor vandaag. Samen met Clare instant noodles eten even douchen en om 20:00 in de lobby. Toen we daar zaten te wachten hoorde we live muziek in het restaurant dus hebben we eerst daar een biertje gedronken. Er was geen hond dus ze was erg blij om ons te zien en begon spontaan aanvraag nummers te spelen. Grappig. Op naar the heart of darkness. Een cafe/nachtclub waar je absoluut geweest moet zijn als je in Cambodja bent. Vrij prijzig maar wel de moeite waard om gezien te hebben. Heel sfeervol al is het soms wel raar dat er in elke nachtclub ook een hoop buddha's staan. Drinken voor de neus van Buddha. We zouden maar even blijven maar jullie weten allemaal hoe we zijn. Na wat biertjes, werd er weer gedanst, dronken we rond 2 uur nog iets aan de overkant, kocht ik om half 3 's nachts een nagelknipper op straat (wie verkoopt dat nou om half 3 midden in de nacht). We namen een tuk tuk naar huis. Rond 3 uur lagen we in bed. Alweer een late avond. Foei.
Donderdag 1 september:
De wekker om 6 uur. Pff. Maar we gaan weer reizen vandaag dus zo erg is het niet. Wij slapen overal. Om 07:15 vertrokken we weer met de bus op weg naar Sihanoukville. Mister Tee vertelde ons dat het 4 uur rijden was. Kleine bus, grote bus, kleine bus, uiteindelijk waren we er om 13:30. Onderweg probeerde Ruud en ik plaatselijk eten tijdens de pauzes. Ik at iets wat leek op Dim Sum. Een deeg bol gevuld met iets van rijst en vlees. Ruud at een bananenblad met rijst erin. Rijst rijst rijst maar wel erg lekker (al ga ik stiekem wel aan mijn mama en marit vragen om allebei een blok kaas mee te nemen naar New Zeeland ssst, maar dat is echt het enige wat ik mis). Eindelijk hadden we onze bungalows. Niet teveel luxe. Gewoon eindelijk een keer geen hotel. Mister Tee vertelde ons eigenlijk niks want hier is eigenlijk alleen maar strand. Wij vertelde hem dat we liever ons eigen restaurant uitzoeken en dat hij best wel mee mag maar dat we zelf willen kiezen. Fine by me. Nou das mooi, dachten we.
Eerst even lekker relaxen met Ash en Nic. Even bijkomen. Omdat we zoveel reizen en zo laat slapen komen we bijna nergens aan toe dus ook niet aan wassen. Daarom hebben we besloten vandaag voor het eerst onze was weg te brengen. 0,57 dollarcent voor een kilo. Das niks. Vooruit dan maar. De man wist alleen niet zeker of het morgenavond klaar was (ze zijn gek hier). Ik hoop maar dat het goed komt.
Na een half uurtje liepen we met zijn 4tjes naar het strand. Dit is geen strand zoals ons strand is. Dit ligt niet vol met mensen, maar… Echt relaxen is er niet bij. Ik denk dat er in 10 minuten, 4 mensen geld komen bedelen zonder benen of armen, 5 mensen die alle lichaamsdelen nog hebben maar toch bedelen, 7 kinderen die om je lege flesjes/blikjes vragen omdat ze daar geld voor krijgen enz. In het begin was het vooral verschrikkelijk. Ik wil niet zeggen dat je er aan went maar je leert er mee om gaan. Op een gegeven moment vonden we de rest ook op het strand. Ze zaten bij een strandtent waar de mensen echt heel aardig waren. Dat werd vanaf dat moment onze vaste kroeg op het strand. Onze Engelse vrienden vonden het vooral geweldig omdat ze er ongelofelijke fish en chips hadden J. De locals zijn zo aardig.
We besloten na 2 uurtjes terug te gaan en even na het centrum te lopen. Nou ja even, het was een half uurtje maar voor ons is dat even tegenwoordig. We vonden de lelijke backpack sandalen die ik wil hebben omdat ze zo lekker zitten. (Met mijn elephant broek en mijn backpack shirt + de sandalen ben ik echt net een kleermakerzitter, gaat echt een beetje te ver J) We besloten morgen terug te komen want de man wou er 4 dollar voor hebben en Ruud wou het morgen nog eens proberen. Soms wordt je moe van al het afdingen. Ik tenminste, Ruud vind het geweldig. Ik ben er echt niet goed in. Als ik zou verdienen wat die mensen verdienen kwam ik mijn bed niet meer uit. Maar ik weet het, het is een ander land en zo hoort het … Even douchen, en weer op naar het strand. Die avond at ik de befaamde fish and chips (vooral omdat het, het goedkoopste was op de kaart J) en dronken we bier voor 5000 real (0,35 eurocent). Het werd een heel gezellige avond. De sfeer was super. We kregen een show van de locals met vuur. Het is echt een familie bedrijf. 3 broertjes. Ook het kleine jongetje (4 jaar) was er een ster in. Het is hun cultuur die zo verschilt van de onze. We speelden spelletjes met de locals, speelde spelletjes op het strand, en op het eind van de avond deden we zelfs handstanden. We speelden drank spelletjes, the race car, de viking, en Misa leerde ons een Japans drankspelletje. Sanda, Mitio, Naha Naha. Het betekend zoiets als , zenden, je naam, funny funny. En we speelde natuurlijk het befaamde spel truth or dare. Scott zong Oops I di dit again, Ruud gaf een lapdance aan Scott, ik moest een kikker nadoen en jaagde 2 mensen weg van het strand en zo verder. Het was echt gezellig. Na het douchen in de bungalow, hadden we alleen wel het gevoel dat we het strand 500 meter verplaatst hadden naar onze badkamer. Heerlijk. Lekker slapen.
Vrijdag 2 september:
Even iets langer in bed. We hadden uit kunnen slapen want vandaag is de relax dag maar natuurlijk doen wij dat niet. 08:00 waren we wakker. Ontbijtje scoren, noodles? Why not! Rond half 12 zijn we nogmaals na het centrum gelopen. De man wou nog steeds 4 dollar voor de sandalen dus dat hebben we maar betaald. Misschien was de prijs dan toch niet zo gek. Ook vond ik een shop om pasfoto's te maken. Je hebt bijna voor elk visum pasfoto's nodig die je daarna nooit weer ziet J. Ruud kocht een "echte" ray ban voor 2 dollar. We kochten ons ontbijt en lunch voor morgen en daarna gingen we weer op naar het strand. Gewoon relaxen. Lekker op de ligbedden. Natuurlijk bij onze stamkroeg. Gisteren hebben we expres onze blikjes bewaard en Nic heeft ze vandaag in een plastic zak meegenomen om zo snel mogelijk van de bedelende mensen af te komen. Het is echt moeilijk uit te leggen maar je went er aan. 100 vrouwen die elke keer vragen of je een voetmassage wilt, manicure, armbandjes wilt kopen enz. Maar het ergste van alles is, als je zegt No thank you, dan zeggen hun, But If you buy, you buy from me. En ook al zeg je nee, als je daarna van gedachte veranderd en toch iets koopt en ze komt weer langs worden ze echt kwaad op je. Ze herkennen gewoon echt gezichten. Gister avond bijvoorbeeld liepen er kinderen op het strand vuurwerk te verkopen. Wij zeiden 100x nee maar op het laatst wou Ruud het toch proberen, tijdens het afsteken kwam er een jongetje aan gerend die begon te gillen dat het niet eerlijk was omdat Ruud niet van hem gekocht had. Best naar maar zo spelen ze in op je emoties. Rond 6 gingen we even terug naar de bungalows om onszelf een beetje op te frissen, en hopelijk onze was op te halen. Om 6 uur was het er nog niet. Over een kwartier. Hmm. Ze hadden de was niet daar zei de man. Gelukkig kregen we onze was inderdaad rond half 7. Vanavond eerst even naar "The free pig" avond. De bar heeft dezelfde eigenaar als op het strand maar deze zit tegenover onze bungalows. We dronken daar eerst wat en proefden de gratis pig maar echt enthousiast waren we niet haha. Toch maar naar ons vertrouwde restaurant op het strand. Hot en spicy chicken. Hmm. En natuurlijk goedkoop bier. Het bier is goedkoper dan de fris dus tja. Zo is het nou eenmaal, in het kader van de bezuiniging J We kletsen wat maar we hadden ook serieuze gesprekken. Ik heb vanavond uitgelegd aan de mensen hoe mijn papa is overleden en het hele verhaal erom heen, en dat allemaal in het Engels. Ik mis mijn papa. Het missen begint nu sowieso een beetje bij ons allebei. Niet het eten of de Nederlandse cultuur maar vooral de mensen.
We speelden nog wat drankspelletjes en lagen uiteindelijk rond 2 uur in bed.
Nu ik dit typ zijn we inmiddels al een paar dagen in Vietnam maar op dat verhaal moeten jullie nog even wachten. We vermaken ons erg met de groep en we hebben veel leuke nieuwe mensen ontmoet al missen we soms onze dagen met zijn 2tjes wel. Met een groep duurt alles toch een stukje langer. Nu nog 3 dagen Vietnam en dan op naar Laos!
Zodra we weer internet hebben en ons verhaal van Vietnam hebben getypt komt ook deze online.
Veel liefs uit Vietnam!
- comments
Willemien martin en Lorenzo Wij hebben het eendje gevondennn Foto 67 langs die lange en die korte whahha.. liefs uit Boekel
Kels Prachtig! Heerlijk om te lezen dit.. indrukwekkend heh, Phom Pehn. De geschiedenis in studieboeken lezen is toch heel anders, het daar echt zien en horen laat pas echt een indruk achter. Geniet ervan schatjes!! Ik ben benieuwd naar jullie verhalen over Vietnam:). Dikke kussen!
Ons mam en Leo Eindelijk weer nieuwe verhalen en foto's. Ik begon me zo langzamerhand een beetje bezorgd te maken, maar dat blijkt helemaal niet nodig. Wat hebben jullie het naar je zin. Ik ben als een razende door jullie verhalen meegesleurd om weer snel op de hoogte te zijn. Is ook meteen een mooie les in geschiedenis en culturen. Heerlijk om te lezen. Ik mis jullie, maar oh wat gun ik jullie deze reis!!
Ronald en Nancy He Lieve Femke en Ruud, Op de eeerste plaats weer bedankt voor jullie mooie en vooral indrukwekkende verhalen en foto's zeg. Wat lijkt het allemaal ontwerkelijk als je dat allemaal leest en de foto's ziet van die skeleten en die arme kleine kindjes die gewoon worden gedood zo tegen de boom of op een andere manier gewoon walgelijk zeg. Waarschijnlijk willen jullie zo al die kinderen wel helpen of niet dan? En wij wisten helemaal niet dat er vrouwelijke monnikken waren. Mannelijke monniken hadden we wel eerder van gehoord en meestal hebben die ook vaak rode of oranje kleding aan, Moeten de mannen ook een kaal hoofd hebben? Hier in Nederland lijkt het wel herfst want het waaide erg hard vandaag en het is erg fris. We hebben vorige week een kleine aardbeving gehad in Nederland gelukkig zijn er geen ongelukken gevallen of zo gelukkig. Nou we wensen jullie heel veel succes in Vietnam we zijn weer benieuwd naar jullie verhalen. Maar we vonden het al weer fijn dat we deze verhalen alweer mochten lezen en de foto's natuurlijk. Helaas was er weer iemand ons voor met het badeendje maar misschien hebben we de volgende keer meer geluk. Nou heel veel liefs en een dikke kus uit Delden Ronald Nancy
omejosbrigitteenderestvandebende he lieve maatjes. Wat een geweldige verhalen weer we hebben er van genoten. het is zo langzamerhand een gewoonte geworden om ergens in de avond even naar Kilroy tegaan om vehalen en foto's te kijken. Dit verhaal heeft ons toch wel erg geraakt. Moeten we nu zeggen We didn't know... we zijn er even stil van. Maar het gaat verder en Cambodia is veel meer dan de Killing Fields. Dat laten jullie ons nu zien. Dank je wel voor jullie mooie berichten we genieten er zo van. Mis You kus uit een zonnig Veghel
(Schoon-)mama Hallo lieverds, Ik heb net voor de tweede keer jullie verhaal gelezen, jemig wat een geschiedenis kent dit land. Heftig en omdat daadwerkelijk te zien, lijkt me nog "heftiger". Ik snap nu een eerdere opmerking over jullie bijzondere gids. Ik mis jullie ook, hopelijk ku nnen we jullie bezoeken rondom kerst en ja, we nemen dan kilo"s kaas mee hahaha Blijf genieten van deze prachtige reis, het is jullie gegund. Bedankt, liefs (schoon-)mama
Dick, Karin, Inge, Ilse, Daan (de Hendriksjes) Hoi Femke en Ruud. Weer een indrukwekkend en mooi verhaal. Fantastisch om mee te maken lijkt ons. De foto's zijn fantastisch. Het zoeken naar het eendje blijft een sport, gelukkig worden we er niet moe van. Mooi dat jullie zo veel mensen ontmoeten en er wellicht nieuwe vrienden aan overhouden. Wat is het in Nederland allemaal maar "gewoon" als je het vergelijkt met wat jullie meemaken. We kijken alweer uit naar de volgende verhalen en foto's. Groetjes en blijf genieten!!!!!!
bart louise en lynn hey ruud en fem Wat mooi allemaal, veel plezier nog en we wachten weer op het volgende verhaal.... x bart louise lynn
Jochem en Ellen Ha die Ruud en Femke, Leuk verhaal weer zeg! Mooi om jullie zo te kunnen volgen. Even een goed nieuwtje vanuit d'Eerd! Jochem en ik gaan TROUWEN jaja weer een feestje in het vooruit zicht. Deze keer hebben jullie geluk want de grote dag is 22 juni dus dan zijn jullie weer back in town!!! Gezellig heb er nou al zin in. Geniet er nog van samen veel plezier!!! Groetjes Jochem en Ellen