Ik heb eindelijk de tijd en de plaats gevonden om een goed verhaal te schrijven. Ik ga gewoon alles door elkaar gooien, dus alles zal niet helemaal in de goede volgorde staan. Allereest begin ik met te zetten dat ik het echt heerlijk heb. Ik zit hier echt met de volle 200% te genieten. Het alleen zijn, het met andere mensen zijn, het harde werken, de vakantie in de vakantie die ik nu heb, echt alles. De reis begon natuurlijk in Canada, waar ik aan boord stapte. In het begin was het een beetje moeilijk, met die nieuwe mensen enz. Ik wist ook helemaal niks van het zeilen op een tall ship, wat echt totaal anders is dan zeilen op een klein kielbootje ofzo. Ik moest weer helemaal van het begin af aan beginnen. Er zijn vrij veel termen en woorden voor zeilen, touwen en gereedschappen op het schip. En ik moest die in het Nederlands en in het Engels leren. De eerste paar keer moet je nog vragen wat iets is, maar na een tijdje gaat dat wel beter. Een van de lastigste dingen dat ik moetst leren waren alle touwen aan boord, en dat dan zo kennen dat je in een vlaag van windkracht tien zo naar de pin kan lopen waar dat touw op zit en weet wat je moet doen. Ik had alles in het engels geleerd, want de voertaal is gewoon engels. En toen de stuurman mij ging testen of ik het wel wist na 2 weken, vroeg hij alles in het Nederlands. Daarna wist ik het wel en ging het veel beter en kreeg ik dus ook meer verantwoordelijkheden. Een ander iets waar ik heel erg aan moest wennen was het wachtsysteem. Elke kapitein heeft zo zijn eigen voorkeur voor een wachtsysteem. Op de eerste reis was klaas de kapitein, en zijn voorkeur is het zweedse wachtsysteem. Dat is overdag zes uur op, zes uur af. En in de nacht wachten van vier uur. Aangezien je soms dus maar 3 uur slaapt, en aangezien je wachten overdag en 's nachts een andere lengte hebben, ben ik geen voorstander van dit system.(dat gaat nog wat worden op antartica vier, waar ik weer onder Klaas vaar) De kapitein op de reis vanuit Salvador en op de eerste antarticareis was Eric, en hij heeft een voorkeur voor het wachtsysteem van zes uur op, zes uur af de hele dag door. Dit is veel chiller, dus ik ben ook blij dat ik Eric heb voor antartica vijf, die naar Kaapstad gaat en 52 dagen duurt. Maar gelukkig raakte ik na een tijdje een beetje gewent aan het zweedse system, wat de reis veel makkelijker maakte.

De oceaanoversteken doet het schip voor twee redenen. De eerste is om het schip naar de zuidpool te brengen vanaf de tall ship races. En de tweede is voor onderhoud. Dat heb ik dus ook heel veel gedaan.Omdat ik nieuw was, en dus nog niks wist, moest ik zoals ik al zei alles opnieuw leren. En ook omdat ik nieuw was kreeg ik alles s***ty jobs. Wat je in het begin vervelend vind, maar na een tijdje maakt het je niet meer uit, omdat je weet dat iedereen dat gedaan heeft, en omdat je als je dit goed doet leukere dingen mag doen. Er moest heel veel geschilderd worden. Aan de binnenkant, maar ook aan de buitenkant van het schip. En er moest heel veel gerustbust worden. Dus dat heb ik heel veel gedaan. Wat opzich nog niet zo erg is, als je met de grinder mag werken. Zoiezo is het heel vet om met powertools te werken. Er zit echt ongelovelijk veel werk in het verven van het schip, veel meer dan je denkt. Je moet het eerst prepareren, wat al veel werk is. Dan moeten er twee lagen primer of, dan een tiecoat, en dan drie lagen topcoat. Dus eigenlijk ben ik de eerste trip vooral bezig geweest met het schilderen en preparen voor schilderen. Ik zal een paar hoogtepunten van de eerste reis noemen. Allereerst het werken in het tuig. Wat eigenlijk geen hoogtepunt is van de eerste reis, maar van altijd. Alleen was het op de eerste reis 30 graden, en is het in antartica rond het vriespunt. Het is echt heerlijk om in het tuig te werken. Met de zeilen werken of met iets anders, dan maakt opzich niet uit. Wat een van de hoogtepunten is van in het tuig werken, is de mast in gaan om de zeilen op te doeken(het zeil oprollen en een touw er omheen wikkelen) als je in een squal terecht komt. Dat is zeg maar een hele grote windvlaag. Soms heb je zo rond de 55 knopen, was ongeveer een windkracht negen is. Dan met zijn allen de mast in is echt een ongelovelijk gevoel. Er gaat dan zo veel adrenaline door je lichaam. Ik heb het een keer meegemaakt dat ik bijna uit mijn bed viel omdat het schip zoveel helling maakte, dat ik naar boven ging om de andere wacht te helpen. Toen alles opgedoekt was kon ik nog twee uur slapen, maar dat ging gewoon niet omdat ik zo veel adrenaline in mijn lichaam had. Een ander hoogtepunt van die reis was het zien van alle dieren die daar waren. In antartica heb ik nog coolere dieren gezien, maardit was ook heel goed. Dolfijnen die rond de boot zwemmen, een grote roofvogel 2 meter van me vandaan in de mast. Ik heb ook een rog zien zwemmen toen ik in de mast zat. Natuurlijk heb ik heel veel dolfijnen gezien. Zo veel, dat het op een gegeven moment niet meer special was. Het mooiste was toen er een groep van dertig dolfijnen rond de boot kwam zwemmen. Ze vinden het heel leuk om op de boeggolven te surfen, dus ze bleven daar voor ongeveer vijftien minuten. Maar het vetste was toch wel het vissen. We hadden het gros van de tijd een vislijn uithangen. En we hebben regelmatig vis gevangen. Vooral wahoo, de zwaarste was iets van twaalf kilo. De mythe is dat de je pas een zeiler bent, als je het nog kloppende hart van een vis hebt gegeten. Dus we hadden weer een vis gevangen, en iedereen vertelde deze mythe aan de mij(jongste). En ik dacht waarom niet, dus toen heb ik dan hart in mijn mond gestoken en uiteindelijk ook doorgeslikt. Je had hun gezichten moeten zien. Ik ben helaas het filmpje kwijt waar je mij kan zien eten. Het bewijs, als je het niet geloofd, staat in de webstories van matthew mapples.In antartica heb ik nog veel meer lijpe dieren gezien. Natuurlijk heel veel vogels, waaronder ook de grootste soort albatros die er bestaat. Ongelovelijk om te zien hoe groot die vogels zijn, maar hoe elegant ze door de lucht kunnen zweven. Zelfs als het 40 knopen ofzo waait, en wij enorm aan het struggelen zijn, zie je die vogels rustig de windstromen oppakken. Natuurlijk heel veel pinquins, een zeeleeuwen. Maar ook twee bultrugwalvissen die op dertig meter van de boot een beetje aan het spelen waren. En we hebben ook een hele grote groep orka's gezien op ongeveer honderd meter van de boot, wat heel indrukwekkend was.

De antarticareis was zo ongelovelijk mooi. Ik vind het heel moeilijk om te beschrijven, omdat dat niet voldoet aan hoe mooi het was. Ik denk dat ik het het beste zo kan beschrijven: Het is alsof je op een meer in de alpen vaart, alleen dan veel en veel mooier en veel en veel spectaculairder. De reis was heel veel anders dan de eerste twee reizen. Geen onderhoud, je bent alleen maar met de gasten bezig. En nee tom, het is geen luiers verschonen. Het is zo veel vetter. De eerste vier dagen van de reis waren in de drake passage, die ons flink te pakken had. Voor sommige bemanningsleden die het al een paar keer gedaan hadden was het de zwaarste drake die zij hadden meegemaakt. Toen ik de eerste nacht brood moest bakken, heb in zes uur vijf keer in de biobak overgegeven en 1 keer in de damestoilet. Daarna nog twee dagen ziek geweest, en toen kon ik er pas echt van genieten.Maar het was zo mooi, om zeilend daar aan te komen. Eenmaal in antartica was het ritme elke dag hetzelfde. In de nacht, waar het nauwelijks donker werd, voeren we naar de volgende bestemming. Ik heb ook een paar keer het schip door de ijsschotsen mogen loodsen, en ook een paar keer op de hoogste ra gezeten om aan de kapítein de route door het ijs te geven. En overdag ik het de gasten aan land brengen en schoonmaken en in het kombuis helpen. De gasten aan land brengen was het leukste was er was. Je deed dat namelijk in zodiac`s, van die kleine opblaasbare moterbootjes. Je moet dan om kleine ijsschotsen manouvreren etc. Het hoogtepunt van de reis was toch wel toen we naar een onderzoekscentrum uit Ukraine gingen, vernadsky geheten. Dat zit op 65 graden en 12 minuten zuid. We hadden daar een bbq, wat echt geweldig was. Denkende dat je zo ver zuid zit, een bbq hebbende terwijl vrienden van me in de collegebanken zittenJ De drake terug was weer niet echt een pretje, vooral de eerste twee dagen. Maar op de laatste dag nog wel kaap hoorn gezien, en toen weer terug naar ushuaia.

Voor kerst moest ik natuurlijk iets speciaals vinden. We waren met zeven bemanningsleden van de europa die vakantie hadden, dus we hebben met zeven personen een hutje aan de beagle channen gehuurd. Met genoeg alcohol en vlees voor op de bbq was het een hele chille kerst. Voor oud en nieuw ga in naar torres del paine in chili. Een groot nationaal park met mooie bergen en s***.

Mijn volgende verhaal zal rond eind januari zijn.

Gelukkig nieuwjaar iedereen!!!

bram