Hoi,

't is weer eens tijd voor n kleine update aangezien ik nog maar 10 daagjes heb hier op het zuidereiland van Kiwiland. Op het moment zit ik in Wanaka een kleine 4 uur te wachten op mijn bus. Een intercity bus gaat hier zo'n eenmaal per dag en het is dus wel zaak dat je em niet mist.. gelukkig word je rond 10 uur 's ochtends uit de meeste hostels geschopt en dan sta je daar met je 30kg aan baggage. Ik ben er inmiddels wel achter dat mijn 2 korte broeken, 9 shirtjes, 3 shirtjes met lange mouwen, 2 vesten (waarvan 1 mijn fleeschsjsjch vest), 3 lange broeken, 2 paar schoenen (geen wandelschoenen uiteraard) en 2 paar slippers (1 paar is kapot, maar ik kan me er niet toe zetten ze weg te gooien) ervoor zorgen dat ik flink wat rond kan sjouwen voor noppes. Door dit enorme gewicht kank niet zoveel eten meenemen en leef ik nu al weken aan een stuk op witte bonen in tomatensaus met rijst, als ik een een goede bui ben neem ik soms nog wel de moeite om er een paprika in te verwerken. Oke genoeg geklaagd over mijn harde leven hier in het ultra zonnige, lekker warme en vooral 't hele mooie Zuidereiland.

Vanaf de ferry die aankwam in Picton ben ik meteen de dichstbijzijnste bus ingerold en binnen 1 uur 59 minuten en 12 seconden was ik aangekomen in Nelson. Van Romina hadk gehoord dat het Paradiso hostel echt paradijselijk (haha I crack myself up sometimes) relaxt was en daarom nam ik maar de moeite om een half uur rond te dwalen in Nelson op zoek naar deze accomodatie. Ik moet zeggen dat het meer dan de moeite waard was en ik heb nog nooit in zo'n chill hostel gezeten, 't was dan wel overspoelt met duitsers en zuid-amerikanen maar dat mocht de pret niet drukken. Dit paradijsje beschikte over een zwembad, hot pool, sauna, gratis ontbijt en gratis maaltijdsoep 's avonds. Ik had eigenlijk maar 1 dag ingepland voor Nelson maar elke avond klopte ik weer aan bij de receptie om toch nog maar een avondje extra te doen, uiteraard kon ik niet in dezelfde kamer blijven en had ik zo aan het eind van de week 7 verschillende kamers gehad, tot grote frustratie van de receptioniste :).

Romina, Belin, Martia en Fabrizio hadden samen een auto en ze waren zo vriendelijk om mij mee te nemen naar de Farewell Spit, Wharariki beach en Kaikoura, zie de oneindige hoeveelheid landschapsfoto's. Zelf ben ik nog op eigen houtje Abel Tasman National Park gaan verkennen. Met een watertaxi, die door een oneindige sliert van tractors de Tasmanzee in werden gedumpt, ben ik een kilometertje of 30 van de bewoonde wereld gedropt en zo was het aan mij de taak om de weg weer terug te vinden. Deze redelijk simpele hike door bush bush afgewisseld met gouden ongeveer verlaten zandstranden (je kwam wel altijd een horde schoolkinderen tegen, blijkbaar bestaan schoolexcursies hier uit straffe wandeltochten in National Parks) heb ik in 2 dagen afgelegd. Het was de bedoeling dat je je eigen eten voor zolang nodig meebrengt en ook drinkwater is redelijk schaars op de track zelf. Ik had dus met goede moed een zestal sandwiches gemaakt met salade, kaas en tonijn op oliebasis. Het resultaat na een halve dag hiken ziet er helaas niet al te eetbaar meer uit (geur die ervanaf kwam was ook niet om over naar huis te schrijven), zie fotos. Onderweg kwam ik nog een vuurvechtende Amerikaanse tegen, Jodi, samen met deze brandweervrouw uit Seattle heb ik het ijskoude water van de Tasmanzee getrotseerd.. Op verschillende plaatsen op deze hiketocht ben je afhankelijk van de getijden, zo kun je soms alleen bij eb een overtocht maken, uiteraard waren Jodi en ik veul te laat bij zo'n baai en konden we door het water gaan waden (ik tot mijn knieeen en zij tot aan haar schouders). Dat scheelde uiteindelijk wel weer n aantal uur wachten of een onmogelijke omweg en zo waren we toch nog redelijk op tijd in Marahau, de beginplek. Met pijnlijke voeten nog even uitgerust op het zoveelste strand en daarna weer terug gegaan naar Nelson.

Hier werd ik aangenaam verrast door een 3tal Nederlanders (van de Kiwi Experience!), zo ongeveer de eersten die ik tegen ben gekomen. Deze 2 mannen uit Gemert en 1 aanstormend muzikaal talent uit Holten zorgden ervoor dat ik me weer eventjes thuis voelde, dat had ik na 2 maanden wel weer ff nodig. De volgende dag was het vroeg om 6 uur sochtends opstaan, redelijk brak zijnd, om mijn bus te pakken naar Franz, Franz Josef. Uiteraard waren de luie mensen van de receptie nog niet wakker en moest ik mijn key deposit, mijn rijbewijs in dit geval, achterlaten... Gelukkig kwamen Ruud, Ron en Jordy ook nog naar Franz en heb ik nu mijn rijbewijs weer terug. In Franz heb ik de Franz nog beklommen, deze gletsjer is best groot. Van de Franz-gidsen moest ik weer het zoveelste papiertje ondertekenen dat als er iets met mij gebeurde dat dat min of meer allemaal mijn eigen schuld was en dat de Franzen niet aansprakelijk waren. Gelukkig gebeurde er op mijn tocht neit zoveel angstaanjagends en ben i knog levend genoeg om mijn blog te updaten. Terug aangekomen in Franz werd ik ineens overspoelt met n stuk of 20 nederlanders uit een Stray bus, dat was wel weer een beetje teveel van het goede. De volgende dag hebk dus maar afscheid genomen van Franz en benk maar weer verder gereisd naar Wanaka. Hier hebk 3 daagjes gechilled in een klein hostel met precies de goede hoeveelheid NL-ers, slechts 3 en een flinke doos Corona (was in de aanbieding). Het uitzicht is hier echt fenomenaal, helder blauw meer + puntige bergjes met sneeuw en het nodigt wel uit voor een wandelingetje, aangezien mountainbikes te duur zijn. Verder hebk nog met een aantal duitsers Harry Potter gekeken in de lokale bioscoop, niet omdat ik HP nou zo leuk vind (stiekem wel natuurlijk), maar omdat de opzet van de bioscoop zo speciaal was. Het doet me een beetje denken aan een Amerikaanse Highway Diner alleen dan nog met een zaaltje voor de bioscoop, waar je neer kan ploffen in oude relaxte bankjes of in een oude auto kan plaats nemen, heel apart.

Dat was het wel weer, vandaag ga ik dus naar Queenstown.. Romina zit daar al en waarschijnlijk kom ik er nog wel meer bekenden tegen,,, iedereen reist hier ongeveer dezelfde route >.< Persoonlijk hoop ik eigenlijk 2 zweedse zusjes tegen te komen die ik ergens in Franz heb ontmoet, maar dat zal er wel niet in zitten.

Met vriendelijke groet,

Bram

Oja familie: heel fijn dat jullie mij kerst-plan-mailtjes sturen maar ik kan daar niet zoveel mee, ik zit in Nieuw Zeeland :p. Ondanks dat wens ik jullie heel veel plezier daar en een gelukkig kerstfeest, want het zal zo onderhand wel kerst zijn dan (ik heb niet echt een kerstgevoel hier met die hitte).. ook andere lezers wens ik een gelukkig kerstfeest trouwens :)