G'day mates!

Ik was gebleven bij de tweede farm, waar Liz en Paul, een getrouwd stel van rond de 60, onze 'hosts' waren. Liz was als het ware een oma voor ons, ze zorgde voor ons en bakte heerlijke cakes en taarten. En Paul kon zich prima schikken in de rol als opa door verhaal na verhaal te vertellen en oma's cake te eten. Ze waren beiden kunstenaars, Liz kon schilderen en heerlijk koken en Paul was muzikant op bijna alle instrumenten. Zo haalde hij eens een zelf bewerkte gasfles tevoorschijn en begon er ritmisch op te trommelen. Ook had hij de hobby om 's avonds, als iedereen sliep en het pikdonker was, naar de beek af te dalen en met zijn recorder de kwakende kikkers op te nemen haha! In ruil voor het verblijf in een super mooi, zelf gebouwd houten huis en elke dag de lekkerste lunch en diner moesten wij een paar uur per dag onkruid wieden, de kippen eten geven of plantjes water geven. Dat viel dus wel te doen. Bovendien mochten wij 's avonds na het eten meegenieten van hun favoriete soap op tv, die zij samen met een pakkie shag verslonden.

We zaten inmiddels aardig in de natuur, omringd door slangen, spinnen en tropische regenbuien. Het was inderdaad wel een WWOOfer heaven, met als klap op de vuurpijl een toilet met uitzicht op het regenwoud! We zeiden regelmatig tegen elkaar hoe mooi Huuuub het hier zou vinden, met al die groentes, natuur en ananas. Toch konden we op deze farm niet te lang blijven, aangezien rond december het regenseizoen in noord Queensland begint. Voor die tijd wilden we het Barrier Reef en de regenwouden hebben gezien. Wij maakten dus ons plan om de 1400 km omhoog te reizen met onze ford. Het voelde bijna weer als op vakantie gaan. Na 5 dagen bij Liz en Paul namen wij dus afscheid, maar niet voordat zij ons hadden uitgenodigd om Kerstmis bij hun te vieren, en een lekkere appeltaart hadden meegegeven voor onderweg! Die kwam nog goed van pas, want de rit was laaaang, zonder airco met 35 graden zon en een radio waarvan alleen de klassieke zender goede ontvangst heeft. Dus lees jij dit nu, en help jij Bart en Sam uit de stilte, stuur dan een cd'tje op. Het hoeft niet meteen U2 of Phill Collins te zijn, met iets van Tina Turner of desnoods Gers Pardoel zijn we al tevreden. Doen!

Tijdens deze saaie trip sliepen we in onze auto, knus naast elkaar, een keer op een daarvoor bestemde gelegenheid, maar ook een keer gewoon ergens in een weiland naast de snelweg. Onderweg zagen we wel 100 kangoeroes, morsdood. Tot moes gereden door trucks terwijl ze dapper de snelweg wilden oversteken. Ook vonden een paar vogels in onze voorruit, en duizenden kikkers onder onze banden de geschikte manier om een einde aan hun leven te maken, graag gedaan.

Na een rit van zo'n 20 uur kwamen we aan op onze derde farm, een banana farm vlakbij het natste plaatsje van Australië, Tully. Vanaf hier hoopten wij het Reef te kunnen bezoeken en wat leuke dingen te gaan doen, maar helaas lag de farm te ver afgelegen om na onze 4 uur werk nog iets te bezichtigen. De familie waar wij verbleven, bestond uit een opa en oma in een huis, en hun dochter met haar Indiase man, 6 kinderen en een huis-tuin-en-keuken-aboriginal in een ander huis. Het waren prof christenen. Dat bleek niet alleen uit het feit dat het ze gelukt was om een Indiër en een aboriginal te bekeren, maar enkel bidden voor het eten was ook niet genoeg niet genoeg voor de heer, ze gingen 4x per week naar de kerk en door het hele huis hingen tekstjes die je eraan herinnerden dat god de baas is. Ook de andere wwoofer die daar was, een Japanner, zagen ze als geschikt target om te bekeren. Ze namen hem elke keer mee naar de kerk, 'want dat is goed voor je Engels' en ze gaven hem pamfletten over een nieuwe wereld orde, zoals Jezus die al had voorspeld. Mooie vent. Een voordeel was wel dat de zondag een rustdag is, dus een dagje vrij betekende.

Met die Japanner konden we het wel goed vinden. Deze Ken was hier aan het werk om z'n tweede visum te regelen, waarvoor hij 7,5 uur per dag moest werken, zonder betaald te krijgen. Geen idee hoe hij het volhield, wij zaten na 3 uur in het bananen veld al de minuten af te tellen! En elke lunch en elk diner was een bruine smurrie wat ze curry noemden. Het was krachtvoer voor het gezin, want die wisten pas echt wat hard werken was. Op de moeder en oma na, die allebei waarschijnlijk doordat ze als kind geen vaccinatie hebben gehad tegen kinderverlamming (dit wil God niet) kreupel liepen, werkte dit gezin ruim 10 uur per dag. Inclusief opa, die 80 was en maar net hersteld van een hartaanval, die hij dankzij god overleefde. Deze man was heel de dag in de weer met het renoveren van het huis nadat een cycloon die vorig jaar had verwoest. Een van de dochters van het gezin wachtte op haar visum om in India missionaris te worden. Ze gaat dus naar India, het grootste zooitje ongeregelde, om daar het woord van God te verspreiden. ik had het haar eigenlijk willen afraden, maar heb toch maar besloten om r succes te wensen. Dat arme kind zat hier ook maar heel de dag koeien te melken en piano te spelen.

Na een week op deze banana farm was het weer tijd om te vertrekken. Opa repareerde nog even gratis onze auto, en wij konden onze weg vervolgen naar het altijd zonnige Mission Beach. Hier hadden we weer een couch weten te regelen in een gezin met een Nederlandse moeder, een Australische vader, en 4 kinderen. In ruil voor wat klusjes in huis konden we er verblijven en zelfs mee-eten. Het eerste klusje was om hun kajak van strand A naar strand B te peddelen. Het was ongeveer 5 kilometer, maar wij konden het niet laten om ook nog even naar Dunk island te gaan. Vlak voordat we op dit eiland aankwamen kwam er een schildpad naast onze kajak zwemmen! Heel wat uren, golven en schildpadden later waren we eindelijk op strand B aangekomen. Allebei genadeloos verbrand, maar blij dat we het hadden gered! In dit gezin bleven we maar 3 dagen, want in Cairns was de full eclipse verwacht...

Samen met 40 andere couchsurfers was er een bbq op het strand iets boven Cairns. Hier op Yorkies k*** zou de zonsverduistering het best te zien zijn, en had ene Mike besloten om allemaal Backpackers uit te nodigen en gezamenlijk een nachtje te feesten om de volgende ochtend de eclipse te bekijken. Ook was er een eclipse-chaser uit Amerika, Micheal. Deze man was in de 50 en kreeg een 'boner' van eclipsen, dus reisde hij de hele wereld over om ze te kunnen zien. Toen ik hem vroeg wat hij zou doen als het bewolkt zou zijn, keek hij mij alleen maar dodelijk aan. Dat zei wel genoeg. Hij kon wel alles vertellen over het heelal en met z'n iPad en een laser alles laten zien, dat maakte het ook nog een leerzaam avondje. We hadden een leuke nacht met bbq, kampvuur en wijn. Want das de enige betaalbare alcohol op dit continent. Er was wel een Poolse dame die een fortuin had betaald voor haar wodka, maar dat maakte haar niet uit. 'I do not give a f***ke'. Ook zij had al 5 eclipsen gezien, of althans, ze was bij 5 eclipsen geweest. Ze was zo dronken dat ik haar niet had verwacht de volgende ochtend. Toen er een Amerikaan uit Colorado zich voorstelde bijvoorbeeld, was haar eerste vraag:' is it allowed to shoot people there?' En dat met zo'n Pools wodka accent, hilarisch! Heel de avond heeft ze over freedom en equal rights gezongen, en de nacht doorgehaald. Toch was ze erbij toen om half zeven s ochtends de maan voor de zon dook, en het ineens helemaal donker werd. Het was bizar. Niet alleen om daar met 1000 andere mensen in de ochtend brak op het strand te staan, maar ook het gevoel dat ik kreeg toen het donker werd. Onze Poolse vriendin begon te zingen en te springen, en wees op een stel honden die er spontaan zin in kregen. 'Look they start to f***, f***ing nice'. Na een minuut was het spektakel voorbij, en werden we meteen uitgenodigd voor de volgende eclipse in Gabon, Afrika. Die eclipsegeilers weten precies wanneer welke was. En als ze het even niet wisten hadden ze een shirt aan met alle eclipsen komende 100 jaar, mafkezen.

Na de eclipse hadden we geen plan. Alle couches waren bezet in cairns en we hadden nog geen werk gevonden op een farm in de buurt. Dus we reden maar naar de eerste Mac Donalds om wifi te gebruiken en een plan te maken. Na een paar uur hadden we een crayfish, rivierkreeft, farm in de buurt (100 km verder) die wel werk voor ons had. Hier belandden we in een super aardig gezin met twee jongens van 14 en 16. De farmer, Collin, kon ons goed gebruiken voor het aanleggen van nieuwe vijvers voor z'n kreeftjes. Dit betekende graven, meten en wackerpacken. Dat is met zo'n enorme vibrator de grond samen persen. Dat is zwaar met 35 graden, maar wel leuk. Hier in Noord Queensland heerst een plaag van canetoads, dat zijn giftige reuzenpadden. Elk dier dat ze eet, sterft. Het is een serieus probleem voor Australië en de regering vraagt mensen dan ook om die beesten te doden. Onze farmer sloeg ze dood tegen een hek, maar er wordt ook mee getennist, gehockeyd of op geschoten. De Australiërs haten deze beesten. Sorry van dat iets te wrede filmpje, maar dat was nog een milde manier volgens vele Australiërs! Ik ben nogsteeds een dierenvriend, doneer hier zelfs aan het plaatselijke vleermuis-ziekenhuis mijn kostbare centjes

Voor Sam z'n 19e verjaardag hebben we vandaag een dagje vrij genomen om de omgeving te verkennen en een taartje te eten op nog een jaartje. Wij vermaken ons zo wel, alleen missen we Sinterklaas en vooral de kruidnoten.. Die zijn ook op te sturen!