Profile
Blog
Photos
Videos
Ruim 2 weken geleden zijn we aangekomen in Christchurch en schrokken nogal van al het puin. Een paar maanden geleden is hier een aardbeving geweest en sindsdien hebben ze 2000 naschokkingen gehad, de ergste op 26 december die nogal wat schade heeft aangericht. Hele gebouwen totaal afgebroken, over steen en gruis op straat en veel gebouwen afgezet vanwege kans op instorting. Hier was Jenny ook nog een dag, dus het was een leuke reunie en we hebben de hitte en het land een beetje op ons in laten werken... Heel gek om ineens in NZ te zijn, voelt ook echt NOG verder dan Australie en alsof je zo van de aarde afvalt. De volgende dag hebben we onze hele reis hier gepland en afstemd met studievriendin Elise die vanuit Bali overkwam.
We begonnen met de Transalpine trein dwars door de Alpen naar het westen: een van de meest memorable treinritten ter wereld, alleen bij ons was het natuurlijk weer extreem regen- en mistachtig dus we konden weinig zien. Conclusie van de conducteur: koop de dvd of koop vrijdag een retourtje... ahum. Ook zei hij dat als het aan de ene kant van de Alpen slecht weer is, dan is het aan de andere kant mooi. Ook dit ging niet op voor ons, wederom 3 dagen storm. Elise was al humeurig van de reis, vertragingen en regenseizoen op Bali en dit hielp niet bepaald! Zij besloot toe te geven aan de jetlag en saar en ik gingen naar de bierbrouwerij, het enige wat je kan doen in Greymouth! De proeverij ging bijzonder rap en biertjes kan ik niet zo snel drinken, dus het gevolg was dat we na de proeverij behoorlijk aangeschoten waren en op gegeven moment zelf achter de tap stonden...
Volgende dag gingen we door naar Franz Josef, de beroemde gletsjer. We hadden al horror verhalen gehoord van mensen die met regen de gletsjer opgingen en onderkoeld er weer afkwamen, dus we hadden hier 2 dagen geboekt. Gelukkig maar want toen we aankwamen regende het zo hard dat alle tours waren afgelast. Een Duitse reisgenoot, Cyrel, die niet op kon houden met praten had maar 1 dag en liep dus stressend in de rondte om nog een dag bij te boeken en stond maar voor me met: Give me your phone, give me your phone. Dat wilde ik niet vanwege beltegoed en uiteindelijk bleek dat hij gegevens moest faxen waarop hij scandeerde: Fax? FAX? Who the hell faxes these days?!? Hij was zo'n type die voor elke locatie een dramatische ervaring wist te delen. Zo van: Are you going there? That's a horrorable place to stay, I'll tell you why.... Nu kon hij Franz Josef dus ook op zijn lijstje zetten. Enfin, wij de volgende dag de gletsjer op want het was eindelijk mooi weer! Bij de meeting point werden we voorgesteld aan alle gidsen, de echte berg kiwi's. Ze waren nogal onder de indruk van 4 blonde meiden (nou ja elise is meer bruin maar toch, martina duits blond meisje was ook met ons mee aangezien Cyrel al was gevlogen), dus je begrijpt dat het aanmeten van regenpakken, cramptons (ijzers) etc. een heel feest was. Bij de gletsjer aangekomen leek het ons verstandig om bij de snelste groep aan te sluiten en dus kozen we voor Jack. Jack draaide zich om en zei: Aha, I have got the Dutchies! Maar struikelde ondertussen over een steen. Hilarisch. Jack zette de pas erin en banjerde dwars door de rivier en terwijl wij nog een poging deden om van steen naar steen te hopsen (wat resulteerde in 1 natte voet aangezien we het steeds net niet haalden) bulderde hij: Just walk through the river guys, your shoes will get wet anyway!! Ho even, dat betekent niet dat ik bij voorbaat al door een rivier moet gaan lopen, terwijl er gewoon een pad loopt! De toon was gezet en het tempo ook. Hij moest voor de groepen uit als eerste boven zijn. De gletsjer is samengedrukt ijs en sneeuw met een concentratie van 90%. Hij verschuift 20/30 cm per dag en delen smelten af, dus ze moeten elke dag een nieuw pad uithakken. De mythe luidt dat een vrouw haar man mee heeft genomen de bergen in, maar dat hij uitgleed en overleed. Zij moest bovenaan de berg zo hard huilen en dat haar tranen onderweg zijn bevroren. Prachtig hoor Jack. Jack was een typische English bloke, maar die zich zo thuis voelde in de bergen in NZ dat hij zichzelf een Kiwi noemt. Wij dus met onze ijzers omhoog die gletsjer beklimmen in een rij van 8 man. Saar had soms wat moeite met concentreren, dus liep geregeld bijna in een wak of precies langs de verkeerde kant. Jack: "NOOO! Sarah, not that way!" Het was nogal doorbikkelen en het werd behoorlijk koud, maar het was echt heel mooi! Het ijs had verschillende tinten blauw. Jack vond een ijstunnel waar je doorheen kon kruipen. Niet iets voor mensen die bang zijn voor nauwe ruimtes, maar de man voor mij ging ook, dus ik dacht dat komt wel goed. Met mijn armen moest ik me door die nauwe tunnel duwen, maar het ijs werkt natuurlijk niet echt mee en ik gleed steeds een geul in. Elise en Saar hoorden mij maar grabbelen door die tunnel en dachten allang wij houden het voor gezien! Dus ik alleen in die tunnel en Jack aan de andere kant, mij aanmoedigend. Het lukte me bij het eind te komen, zonder volledig in paniek te raken, maar toen moest ik er nog uit. Want ja ik was er head first ingegaan en liep steil naar beneden naar een spleet. Ik moest van Jack mijn armen uitstrekken, maar daar had ik juist houwvast mee, dus dat wilde ik niet! Jack: "Trust me!". Hoe bedoel je Titanic scene?! Ok, ik armen uitstrekken en proberen om te draaien om me omhoog te trekken, maar eenmaal op mijn kont gleed ik natuurlijk zo die tunnel uit, in de armen van Jack, dat dan weer wel. De rest van de groep hield het voor gezien. Gelukkig hebben ze genoeg touw mee om iedereen uit de spleten te trekken, aangezien menig Japanner hierin is verdwenen...
Even een zijspoor over de Aziaten: ze zijn overal! Vooral in de YHA (waar we helaas 21 nachten moeten slapen) en zijn heel erg op zichzelf, praten met niemand en alleen gefocust op hygiene en privacy. Ook willen ze vooral mannen en vrouwen gescheiden hebben, dus toen een meisje de kamer binnenkwam en de Duitser Cyrel zag, vroeg ze verbaasd: Female? Hij zei: No, I am pretty sure I am a male... Toen ging ze in paniek maar weer naar de receptie om van kamer te wisselen. Voor Saar die nogal graag een praatje maakt, zijn die Aziaten helemaal vervelend, dus ging ze maar weer 16 uur tegen mij aanlullen, wat resulteerde in een "Hmm-mm" van mij in 95% van de gevallen. Ook aangezien ik bij vrijwel elke busrit in slaap val, niet heel diep want de Magicbus stopt elke 45 minuten voor elk borrelnootje. Gelukkig dienden daar 2 Brazilianen zich aan: Bruine beer Bruno (die nog meer aandacht nodig had) en Eduardo (eerder een witte salamander) die heel slecht Engels kon en aan Saar vroeg: "Where are you from?" Netherlands. "Ah, Sweden!" No, the Netherlands. "Yes, so you are Swedish?" No, Dutch. "ahh Deutsch!" No, that's Germany.... En vervolgens tegen mij: So, you are also Swedish?"
Na de tour zijn we in de hot pools gedoken en wat kwamen we daar tegen: Ozzie boys! Daar waren ze dus! Busladingen vol... In de NZ krant stond: Australian scholard trade Sydney beaches for Queenstown's nightlife. Na Franz Josef zijn we gestopt in Lake Wanaka, een prachtig meer waar we dus maar een poging deden weer uit gaan op zaterdagavond, helemaal niemand! Dus dan maar weer de activiteiten: mountainbiken op aanraden van Elise. Hijgend en puffend kwamen Saar en ik de eerste berg op, een beetje zorgen makend over onze conditie. Elise ging als een speer en kende geen angst. Ik wat voorzichtiger bij de scherpe bochten vanwege de kliffen, ik weet dat ik nogal eens uit de bocht kan schieten. Saar speelde helemaal op safe en ging bij elke bocht lopen: Aniek, je moet hier echt niet vallen hoor! Toch wel verstanding toen we Elise op de grond zagen liggen die een flinke sliding had gemaakt met armen en knieen open... Hmmm, volgende dag zijn we maar weer gaan hiken, maar dit bleek ook een flinke wandeling (als een Kiwi zegt dat het 45 min duurt, is het minstens 1,5 uur!), dus ook hier kwamen we zwetend en hijgend van terug na Mt Iron te hebben beklommen. Met flinke bilspierpijn gingen we op de bus verder naar Queenstown. En dat was me weer een busrit... Een verplichte stop net boven Queenstown voor de Bungy bridge, home of the bungy. Magicbus geeft hier iedereen de gelegenheid om te springen, maar ik had het al eens gedaan en Saar wilde niet. Daar zaten we dan om 17u hongerig en moe vlakbij onze eindbestemming op al die idioten 2 uur te wachten!! Ik had het zo gehad, maar kon de driver niet vinden. Dus toen een jongen (Sam bleek later) de sleutel had om een camera te halen belaagde ik hem met al mijn frustraties en vragen: Waar is de driver? Waarom gaan we nog niet? Hoezo heb jij de sleutel? De arme jongen wist niet wat hem overkwam! 5 dagen later zei hij: Was JIJ diegene die fumed op me af kwam!? You were WELL pissed off! Hij kon alleen mompelen: I don't know, talk to the driver. Die was het met ons eens, aangezien iedereen al vanaf 8u in de bus zit en gewoon naar hostel wil en de bungy slecht 15 min van QT af ligt, dus ik moest een klacht indienen. Een Zweeds meisje vond het nodig om na 1,5 uur nog te besluiten ook te springen, dus kon het niet laten om nog even aan haar te vragen of ze dat nou echt nodig vond terwijl de hele bus op haar zat te wachten... Toen we eenmaal aankwamen in QT, gingen we dus maar hongerig voor de fameuze Fergburger (samen gedeeld vanwege budget natuurlijk), waardoor de volgende dag maar een poging deden pannenkoeken te bakken in het hostel, die half rauw/verbrand uit de pan kwamen, dus gingen we gelijk maar over op de vodka mango die er even hard weer uit kwam... Jenny van Kiwi experience was er die avond ook en hebben geweldige reunie avond gehad in party capital van NZ. Vanuit daar een dagtrip gedaan naar Milford sound, 8e wereldwonder. Is eigenlijk geen sound (aarde zakt of water stijgt) maar een Fjord (door een gletsjer). Kostte ons 5 uur om er te komen omdat je helemaal om de alpen heen moet rijden. Zuiden eiland wordt gescheiden door de Alpen die steeds hoger worden door de 2 platen die aan weerszijden tegen elkaar aanduwen. De boottrip door Milford sound was wel onwaarschijnlijk mooi en bijzonder!
Na QT zijn we richting Dunedin gegaan, maar met een nieuwe chauffeur en zijn oude Volvo. Het duurde dus niet lang of we waren gestrand tussen de schapen... Kort daarna viel een Duitser door een van de platen in het looppad, zo met zijn been de motor in! Dit was niet alarmend genoeg, want de bus bleef ons achtervolgen en is op de weg naar Christchurch definitief gecrasht, waardoor we 2,5 uur tussen de koeien lagen te fikken in de zon wachtend op de rescue bus. Onze driver Jason was wel heel erg aardig en heeft een bbq voor ons georganiseerd in lake Tekapo, altijd goed voor groepsbonding al hadden we een beetje genoeg van onze Brazilianen. Bij de uitkijkpunt van Lake Tekapo hebben we per ongeluk een wedding gecrasht die daar gaande was in het kerkje. De bruid werd helemaal gek en weigerde naar binnen te gaan zolang alle toeristen er waren. Iedereen weer terug naar de bus, maar de Aziaten gingen vervolgens natuurlijk alleen maar foto's maken van het gebeuren wat leidde tot nog meer irritaties. Na de laatste stranding besloot Magic dat er toch iets moest gebeuren, dus zijn we met zn allen uit eten geweest in pizzeria en heeft Magic voor iedereen betaald! Een hele gezellig laatste avond voordat iedereen zn eigen kant weer op ging vanuit Christchurch. We moesten alleen Bruno nog even duidelijk maken dat we toch echt niet van hem gecharmeerd waren, dus die droop met zn staart tussen zn benen af... Hopend dat we hem nog opzoeken in Sao Paulo. Ach, je kan niet vroeg genoeg oefenen met het afwijzen van ZA mannen, want zoals in de gids staat is elke neutrale reactie of milde vorm van afwijzing een aanmoeding van hun gedrag!
Nu zitten we in Kaikoura, klaar om straks met dolfijnen te zwemmen! Elise is verder gegaan naar het Noorden eiland, waar wij ook heen zullen gaan nadat we naar national park Abel Tasman zijn geweest. Stuur na het noorden eiland nog een update, vlak voordat we vertrekken naar Chili (3 feb).
Liefs, Aniek
- comments
Laura Hilarische verhalen weer. Heerlijk om te lezen. Fijn te merken dat je wat meer punten en komma's bent gaan gebruiken om het overzichtelijk te houden, haha. Alpen? Heb je die ook in Nieuwzeeland? Weer wat geleerd. X van Laura
Lidy Tsja, die gedachten over de Alpen had ik ook, heb even gegoogle-mapped, goed voor mijn wereldbeeld als mijn lieve nichtjes gaan reizen! Komen jouw avonturen ook in stripvorm uit? Ik zie een markt... ;-)
Trees Neuhaus-van Leek Altijd gedacht dat Nw Zeeland zo romantisch was. Misschien als je rustig op één plek blijft zitten? Leuke stijl, Aniek word maar reisjournaliste!
Astrid Ik zit werkelijk dubbel van het lachen voor mijn beeldscherm. En gelukkig ben ik je moeder niet want dan zou ik ook mijn hart nog moeten vasthouden .... Die verhalen, die toon, die stijl, die kleur aan woorden.... ik ken iemand die net zo praat en vertelt ...... Ik ben sinds vanavond je fan (je moeder heeft me gisteren dat linkje naar je reisavonturen pas doorgestuurd) en blijf je volgen. Veel plezier!!!
Aniek Misschien wel goed om de verhalen uit te printen voor de albums... Helemaal aangezien Sarah vandaag haar diary heeft laten liggen in het hostel! Jullie kunnen ook haar verhalen volgen (sarahoneill op het eind ipv aniekschmal), aangezien we toch weer andere dingen onthouden en opschrijven. Probeer het nog zo overzichtelijk mogelijk voor jullie te houden! X
Aletta Vermakelijke verhalen schwester! Eerlijk gezegd geloof ik de meeste reisverhalen altijd wel, maar jij zou er echt iets mee moeten gaan doen! Je kan zo beeldend vertellen. Ook super dat jullie zo veel ondernemen en zo veel zien. Geniet van alles! kus