Profile
Blog
Photos
Videos
Vandaag vroeg dag, ik raak er aan gewend voortaan! Vandaag was ook de dag dat ik er weer helemaal alleen voor stond. Om 7.00 uur stond mijn shuttlebus klaar om mij nar SFO airport te brengen. Ze zeggen dat je eerste indruk vaak het belangrijkste is, mar mijn laatste echte indruk van SF vat de hele stad samen. Onderweg naar het vliegveld ontstond er een kleine file omdat er iemand midden op een kruispunt op de grond lag. Daar omheen stond er iemand in het wilde westen het verkeer te dirigeren, hij wist niet wat hij aan het doen was. Achter mij in de shuttle hoorde ik allerlei verwijten en vooroordelen naar de twee bovengenoemde personen. Toen we dichterbij kwamen bleek dat er wel degelijk iemand op de grond lag met een hoofdwond, dat er wel degelijk iemand omheen stond te dansen alsof hij de loterij had gewonnen, het bleek dat de mensen achter mij stil werden van schaamte en dat de taxichauffeur om het 'ongeluk' heen reed alsof er een deukje in de weg lag. Dat is zo'n beetje SF voor mij. De rijke vinden de armen maar slecht, vooroordelen worden heen en weer gesmeten, gekken lopen op straat te schreeuwen en iedereen vind het heel normaal. SF leek op een psychiatrische inrichting, ik voelde me heel erg thuis nu ik een verpleegkundige ben. Ik heb het er erg leuk gehad maar ben toch blij dat ik weg mag. Mede omdat ik daar alleen mar doei heb moeten zeggen.
Op het vliegveld kende ik eigenlijk geen problemen. Ik weet ook niet goed wat ik op moet schrijven. Ik vind het vliegveld altijd wel een fijne plek als je je alleen voelt. Er zijn zo veel mensen te zien! Op het vliegtuig zelf was ik minder blij. Ik kreeg een ontbijt maar voor de films moest ik betalen. Ik had even een baalmoment want ik had nét betaald voor een film en voelde dat m'n ogen zwaar werden. Ik heb de laatste 45 minuten niet gezien.. De grote, stevige brede, half kaal half lang geschoren man met een enorm zwetende voorhoofd en een tik maakte me gelukkig wakker voor de aftiteling.
Ik nam een taxi met een Japans pratende taxichauffeur die amper Engels kon. Net als ik NYC kreeg ik een rondleiding door de stad. Hij was op zoek naar tip.
De hostel zag er oké uit en het personeel was erg vriendelijk. Ik slaap in een kamer met Thomas (Italiaans, lijkt op Bruno Mars), Virginia (Italiaans, een vriendin van Thomas) en Elizabeth (Oostenrijks, een vriendin van Virginia). Zij kennen elkaar en dat maakte het moeilijk om me in hun gesprekken te voegen. Dit hielp de situatie niet echt. Ik kreeg weer een opwelling van eenzaamheid en heimwee! Ik was moe van het reizen maar besloot op zoek te gaan naar het beroemde Waikiki beach. Het is nog geen 2 minuten lopen, wat een paradijs zeg. Zee zo blauw als blauw maar kan zijn, met een bos van palmbomen, sjieke hotels en winkels op de boulevard, hawaiianen met bloemenkranzen om, zo was het maar net! Ik ben het strand op en neer gelopen met mijn voeten in het water natuurlijk. Het water was gewoon warm!
'S avonds ging de tijd wat sneller. Ik besloot om Hawaii te beginnen met de maaltijd waarmee we America begonnen, een Philly Cheesesteak! Het was goed maar de eerste indruk blijft bij deze wél in mijn geheugen gebrand. Ik hen de boulevard by night gezien en vond het welletjes. Ik was op en voelde me weer down, wat ga ik hier toch al die 6 dagen doen?!
- comments