Profile
Blog
Photos
Videos
De expeditie naar de watervallen van Lamativie: van veel natte voeten, in het water springen en rots
Lamativie, France
Dinsdag 5 augustus 2014.
De expeditie naar de watervallen van Lamativie: van veel natte voeten, in het water springen en rotsgeklauter.
We moesten vandaag bijtijds opstaan omdat we met dordogne-outdoor.com op 'expeditie' gingen naar de watervallen van Lamativie. Dat bedrijfje (geleid door een Nederlander) verzorgt sinds 2 jaar avontuurlijke tochten hier in de omgeving waarbij je met een groep mensen door de bossen en beken heen een stuk omhoog loopt, klautert etc. Op de tocht van vandaag gingen we naar de watervallen van Lamativie. Verzamelen bij een cafeetje in Monceaux sur Dordogne; we kwamen daar net op tijd aan omdat we zo'n 4 kilometer achter een maai-dorser zaten die met 30 over de weg heen reed.
Gelukkig moest Arjan nog even wachten op zijn lunch pakket. Daarna gingen we in 4 auto's verdeeld (wij bij hem in de bus) naar het startpunt van de tocht. Daarvoor moesten we het dal van de Dordogne verlaten en het dal van de rivier de Cère inrijden. Dat dal is veel steiler, ongerepter en wat woester dan dat van de Dordogne. In de Gorges de la Cère daalden we af via een smalle steile weg naar de gelijknamige waterkracht centrale. We waren met een groep van zo'n 20 mensen uit NL, FR en GBR van jong (10 jaar) tot oud (rond de 50, wij dus) Sommigen met stevige waterschoenen aan, anderen met echt stevige schoenen (zoals wij). Sommigen ook alleen een zwembroek aan en anderen met korte broek en shirts aan.
Het weer was prima: zo'n 25 tot 26 graden. Maar omdat je veel tussen bomen doorloopt is dat een prima temperatuur. Ook om op te warmen na de echte sprongen van de waterval was dat heerlijk.
Bij de waterkrachtcentrale geparkeerd en allemaal een zwemvest en helm opgekregen. Dat bleek wel nodig. Op weg over eerst nog een redelijk breed bospad waar ook auto's overheen konden rijden. De eerste waterervaring was in een onverlichte tunnel (met bocht erin) waarin diepen plassen stonden. Verder lopen tot we bij een brug aankwamen waar water doorheen werd gevoerd om de waterkrachtcentrales altijd van voldoende water te voorzien. Wij konden (meteen eerste klim proef) er over heen lopen. Erna konden we meteen door een grote beek (zijstroom van de Cère) heen lopen tegen de stroom in. Duidelijke instructie van waar je wel en niet moest lopen. Stenen met mos zijn hier prima om op te lopen: Mos zorgt ervoor dat je niet uitglijdt. Gladde stenen zijn ook echt glad.
Daarna ging het door het bos redelijk steil naar boven toe. Aan de rand van de stroom blijven lopen en regelmatig oversteken en er dus door heen. Doorheen betekent je voeten en soms tot aan je knieën nat. Sommigen vonden dat zo leuk dat ze grote delen van de tocht door het koude water (max 16 gr.) hebben gelopen. Aan de rand van de stroom blijven lopen klinkt eenvoudig maar is het niet: Over bomen (kijk uit, mos is hier glad), tussen en over stenen heen, naar boven en naar beneden. We zijn in totaal wel zo'n 5 tot 7 keer de stroom overgestoken voor we bij de watervallen zelf aan kwamen. In totaal bleken die zo'n 15 meter hoog te zijn, verdeeld over twee niveau's. We stonden onderin en moesten nog 'even' via een lastig paadje naar boven toe klimmen. Daar kwamen we voor de eerste keer een geleide touw tegen om je voor weg glijden te behouden. Was nodig ook.
Bovenaan, aan de rand van de watervallen hebben we eerst wat gegeten. De grootste durfallen konden niet wachten om al van de kleine waterglijbaan en van de waterval af te springen ( niveau 1).
Martijn en Bart gingen, na het eten, ook. Kitty en Luc nog even niet; En uiteindelijk toch ook van de waterval afgesprongen. Je kunt dit maar een keer doen en als iedereen het durft en gaat dan kunnen wij ook. En met zoveel begeleiding en zwemvest en helm aan/op kom je altijd weer boven.
Het was wel erg, erg koud als je onderaan de sprong in het water terecht komt. Het water is niet warmer dan 15/16 graden.
Arjen, de reisleider/gids, had nog een verrassing: Van de grote waterglijbaan af(niveau 2) . Hij legde het één keer uit: blijven zitten, benen een beetje gebogen en armen binnenboord en ging daarna zelf.
Martijn ging als eerste, na Arjen, die op een rots klaar stond om alles te filmen. Iedereen van ons is gegaan en iedereen had een vergelijkbare belevenis: Het gaat erg snel en ook al duurt het even (zo'n 5 seconden) het is voorbij voor je er erg in hebt.
En in het diepe water onderin terecht komen is nog kouder dan vanaf de waterval-sprong. Dan ben je blij dat je je zwemvest om hebt en meteen boven komt. Je moet door de kou even naar adem happen.
Martijn pakte het laatste bultje van de glijbaan net teveel naar links en hield er een pijnlijke bil aan over.
Geholpen door het zwemvest dan naar de kant zwemmen, uitdruipen en de anderen zien gaan. Binnen twee minuten was iedereen beneden. Daarna weer door het bos naar boven klimmen en de echte die-hards gingen nog een keer. Dat hebben wij niet gedaan: de belevenis is erg leuk en goed, maar twee keer….
Na even pauze gingen we nog wat verder de beek oplopen. Dit totdat we bij een oude watermolen aankwamen waar zo'n 150 jaar geleden nog dagelijks graan tot meel werd gemalen. Alleen de overwoekerde resten met veel mos waren nog over.
Via dezelfde weg, maar dan toch anders weer terug.
Voor de laatste keer konden mensen dan nog eens van de water glijbaan af en er waren er toch zeker 10 die dat niet konden laten. Wij liepen met hun rugzakken via de zijkant naar beneden. Nat werden we toch nog wel op weg naar de auto's: Er moest nog een aantal keren de beek worden overgestoken.
Ook nog over een boom heen geklauterd om van links naar rechts te komen. Niet nodig, wel leuk. Je kunt niet anders als dezelfde weg terug volgen, anders is het toch wel.
Tegen half 4 uur waren we weer bij de auto's. Bijna alle natte spullen uittrekken en opwarmen in de zon. Na een klein leuk tochtje naar boven en over de hoogvlakte van de Corrèze, waren we tegen half 5 bij de auto's.
Wij moesten een beetje opschieten, want Martijn had beloofd om de mini-disco van 6 uur op de camping te verzorgen omdat de dame van het animatie team ziek was.
Dus naar de camping toe rijden, douchen, teken controle houden (niets gevonden) en hup Martijn naar de mini-disco en Bart even onderuit in de hangmat.
Na afloop wat drinken bij de caravan en uit eten (getrakteerd door bart en zijn ouders) in het dorp: Pizza op een plein onder een paar grote platanen. Heerlijk en veel.
We waren allemaal wel moe van deze dag maar ook vol van alle indrukken.
Op de camping konden we al de eerste foto's downloaden van deze watervallen-wandel-klauter expeditie. Erg leuk toetje.
Woensdag 6 augustus.
Niet veel gedaan. Op de camping gebleven met prima weer. Was en boodschappen gedaan. Zwemmen, lezen en luieren. Niemand had echt spierpijn maar de spieren zijn nog wel vermoeid
- comments
Hanneke Dag Allemaal En Bart hoe zit het met jou billen? Wat doen jullie leuke enge dingen. Groetjes uit Beuningen
F.C.M.Dankloff Wat een leuk avontuur. Als je dit leest begrijp je ook wel dat dat niet zonder gids kan. Bedankt. mama-oma.