Profile
Blog
Photos
Videos
Hoi allemaal!
In m'n vorige update hebben jullie kunnen lezen hoe ik mezelf in de maanden februari en maart vermaakt heb. Ik was bezig met druiven plukken en had tussendoor ook nog een fijne break waarin ik Melbourne bewonderde en samen met Ruth de Great Ocean Road deed. We waren gebleven bij het feit dat ik samen met m'n nieuwe reisgenootjes Ellen en Philine heerlijk aan het genieten was in het bruisende plaatsje Heywood. (Zeg maar liever: keihard aan het vervelen en hopeloos aan het bellen, op zoek naar een baantje). Hoe liep dit avontuur nou weer af? Ik laat het jullie weten in deze update J
Na ongeveer 1450.000 telefoontjes naar de Harvest line en vele Gumtree advertenties hadden we met z'n drietjes de hoop een beetje opgegeven. Nergens een baantje beschikbaar… Wat nu? De enige hoop die we nog hadden was dat Nick, onze contracter van het druivenbaantje, in St. George een baan voor ons zou vinden. Hij was er "pretty sure" van, maar kon ons tot dinsdag nog geen volledige zekerheid geven. Na lang dubben hebben we met z'n allen besloten om op zaterdag gewoon de trein naar Melbourne te nemen en daar wat daagjes te verblijven, met het risico dat we daar zouden stranden als Nick geen baantje voor ons zou kunnen vinden. Ellen en Philine wilden Melbourne nog heel graag zien en ik wilde heel graag m'n nicht Céline bezoeken in Melbourne. We gokten het er op en boekten dus onze trein: weg uit Heywood!
Na een 5 uur durende reis kwamen we aan in Melbourne. Eindelijk weer even een drukke stad: heerlijk na dat uitgestorven gat Heywood. Op het station nam ik afscheid van Ellen en Philine en reisde ik in m'n eentje door naar Narrawarren. Hier zou Céline mij komen ophalen! Voor het eerst in 2,5 jaar zou ik haar weer zien. En niet alleen dat was bijzonder: ik ontmoette als allereerste van de hele familie (zelfs eerder dan Celine's eigen ouders, broertje en zusje) haar man en haar Australische familie! Ik stond te wachten op het station en daar kwam ze aan toeteren, samen met Brendon. We praatten een tijdje en toen moest Brendon op de trein stappen om naar een afspraak te gaan. Hij zou er de volgende dag weer zijn. Celine bracht me naar het huis van de moeder van Brendon. Daar slapen Celine en Brendon zelf ook ongeveer 2 keer in de week. Daar aangekomen werd ik heel hartelijk welkom geheten en had ik zelfs een eigen kamer met een groot tweepersoons bed. GODDELIJK! We praatten gezellig bij, ik bekeek de trouwfoto's en 's avonds gingen Celine, Myra (de moeder van Brendon) en ik uit eten. We aten bij een Italiaans restaurantje en hadden hele leuke gesprekken onder het genot van lekker eten. Rond 22.30 uur ging ik na een kopje thee en een heeeerlijke douche (o mijn god: douchen zonder slippers is een hemel!!!) lekker naar bed.
De volgende ochtend ontbeten we samen en ook Brendon was er toen weer. Ik had echt heerlijk geslapen! Na een gezellige ontbijtsessie reden Myra, Celine en ik naar de Dandenongs. Brendon ging niet mee omdat het die nacht heel laat geworden was en hij de volgende dag weer naar West Australie moest vliegen om daar voor 4 weken te gaan werken. De Dandenongs is een soort van groot regenwoudgebied: echt prachtig en ook onwerkelijk dat zo'n bijzonder natuurgebied zo dicht bij Melbourne ligt. We bekeken eerst het huis waar Myra heel lang gewoond had en reden daarna door naar Sky High. Dit is het hoogste punt van de Dandenongs en hier heb je prachtig uitzicht over de omgeving en kun je in de verte Melbourne zelfs zien. Nadat we van het uitzicht genoten hadden en de omgeving rond Sky High verkend hadden, reden we door naar de plek waar Céline getrouwd is. We kwamen aan bij een plek met prachtig uitzicht. In een soort van open tuinhuis had je uitzicht over de bomen en de bergen. Celine liet me zien dat alle bomen die je vanaf het tuinhuis kon zien allemaal paren waren. Geen enkele boom stond alleen. Wat een bijzonder detail!
Ik vond het heel erg mooi en bijzonder om te zien dat Celine daar met Brendon getrouwd is. Na het bezoek aan de trouwplek reden we met z'n drietjes door naar één van de schattige kleine dorpjes in de Dandenongs. We lunchten bij 'Pie in de Sky', waar we een lekkere pie aten en bijzondere en emotionele gesprekken hadden over hoe we vroeger als nichtjes waren, hoe leuk het vroeger was bij opa en oma, het overlijden van oma, hoe het is om zo ver weg van huis te zijn en nog veel meer. Ik vond het fijn om iemand van m'n familie te zien die helder heeft waar je vandaan komt en die meer van je weet. Na de lunch maakten Celine en ik een kleine wandeling door het regenwoud: bijzonder om zo het regenwoud in te kunnen lopen joh! Na de wandeling struinden we met z'n drietjes door een van de gezellige dorpjes en bekeken we de leuke winkeltjes. Ik kocht wat leuks voor Myra en Celine, want ze waren me zo enorm aan het verwennen met lekker eten en leuke dingen doen dat ik er helemaal verlegen van werd. In de namiddag dronken we koffie en aten we taart in een soort van gerestaureerd kerkje. Toen we allemaal achter de koffie zaten kreeg ik van Celine én van Myra kadootjes. Zo ontzettend lief en leuk! Van Celine kreeg ik een hele bijzondere en mooie steen met een prachtige betekenis en van Myra kreeg ik een leren tasje met daarin een kompas. Op de zijkant van het kompas staat een Australische penning en als je het kompas openschroeft staat er een mooie spreuk in en zie je het kompas. Ik was helemaal verbaasd en verrast en helemaal in verlegenheid dat ze zo lief voor me waren..
We reden terug naar huis en 's avonds haalden we eten af in een van de nabij liggende dorpjes. Aan tafel hadden we weer leuke en grappige gesprekken; over dat Brendon in juli naar Nederland komt en wat hij allemaal moet gaan zien en hoe hij in één klap alle familie gaat ontmoeten bij het feestje van Celine's ouders, haha! (Celine en ik legden hem eens even een Nederlandse grap uit, dus die kunnen we allemaal verwachten als hij in juli in Nederland is: haha!)
De volgende ochtend hadden we weer een gezellige ontbijtsessie en overhandigde ik m'n kleinigheidjes voor Céline, Brendon en Myra. Ik was écht blij dat ik ze had gekocht, want ik ben zo ontzettend verwend door ze! In de ochtend bezichtigden we met z'n viertjes nog een potentieel huis voor Myra (ze wil gaan verhuizen) en toen was het tijd om afscheid te nemen van Myra. Na het afscheid reden Celine, Brendon en ik door naar Melbourne waar ze mij hun warehouse lieten zien. Ze wonen samen met 10 andere mensen in een soort van hele grote ruimte met veel kleuren en kunst. In de ruimte hebben ze een soort van eigen hoekje waar hun bed en spulletjes staan. Nadat ik hun plekje bewonderd had gingen Celine en ik samen nog even lunchen bij een schattig Mexicaans tentje. Na de gezellige lunch waar we heel leuk over van alles en nog wat kletsten, liepen we samen naar het station en toen was het alweer voorbij: 3 daagjes met m'n grote nicht… We namen afscheid van elkaar op het treinstation en toen was ik weer alleen. Wat had ik het leuk gehad! Ik vond het echt wel fijn om even een bekend gezicht gezien te hebben en vond het zo bijzonder dat ik een kijkje in het Australische leven van Celine heb mogen nemen. Ik kon me altijd moeilijk voorstellen hoe haar leven er in Australië uitzag en hoe ze zo die dappere beslissing had kunnen maken dat ze hier wilde blijven. Ik kan me er nu veel beter inleven in haar situatie en begrijpen dat ze hier blijven wil. Ze heeft een super lieve Australische familie, een hele leuke man en ik kon écht zien dat ze gelukkig is. Tot in juli Celine!
Ik reisde in m'n eentje weer naar Melbourne en na wat overstaps en een tram kwam ik aan bij de tramhalte dat nabij m'n hostel lag. Daar stonden Ellen en Philine al enthousiast te zwaaien naar me. Ik checkte in bij het hostel, dumpte m'n spulletjes en toen kregen we te horen van Nick dat hij een baantje voor maar twee van ons drie had. Kakzooi! We bespraken met z'n drietjes wat we zouden doen. Moesten we dit baantje aannemen? Nick zei dat hij voor degene zonder baan wel wat werk in het hostel had en dat diegene dan geen kosten zou hebben voor accommodatie. Tsja, daar heb je wat aan als je helemaal afreist naar St. George: veel reiskosten betalen en nog steeds niets verdienen. We hadden geld nodig voor de East Coast! We wisten echt niet wat we moesten doen. We waren met z'n drietjes en het was oneerlijk als één van ons geen baan zou hebben. We belden Nick daarom op en vertelden hem dat we het baantje niet aannamen omdat we niet wilden dat er eentje thuis zat niks te doen. Hij zei daarop tegen ons dat de farmer er geen probleem mee had als we elkaar af zouden wisselen met werken. Dat was de oplossing voor ons probleem! Nick zei daarnaast ook nog dat hij wel dacht dat de farmer de derde er ook bij zou nemen als hij ons aan het werk had gezien en zag dat wij "goede en hardwerkende dames" zijn. Nou nou! We boekten die middag de trein naar St. George en dronken samen een wijntje om te vieren dat we een baan hadden. Tussendoor brachten we met z'n drietjes ook nog een bezoek aan het casino van Melbourne. Philine had van iemand gehoord dat je er gratis 5 dollar kon krijgen. JAJA! Als echte backpackers gingen we dit eens even nader uitzoeken: 5 dollar zijn namelijk twee broden, ¼ uur druiven plukken of zelfs 1 biertje. Wat wil je nog meer!? Hahaha! We stapten het casino binnen en lieten ons inschrijven als member van het casino. We kregen allemaal een soort van cheque die we als inzet konden gebruiken in een van de vele gokautomaten en daarnaast kregen we ook een cheque van 5 dollar die we in konden leveren en waar we dus 5 dollar voor zouden terugkrijgen. We hadden niet verwacht dat we ook daadwerkelijk nog zouden gaan spelen in het casino, maar we moesten de cheque voor de gokautomaten natuurlijk wel even gaan gebruiken. Ellen probeerde als eerst een van de automaten uit. Jammer genoeg won ze niks: net als ik. We snapten geen drol van die automaten en drukten maar zo wat knoppen in. Toen was Philine aan de beurt. Zonder enig benul van hoe zo'n apparaat werkte, drukte ze heel zelfverzekerd op wat knoppen en toen gebeurde er een magisch moment. CACHING CHING CHING CHING!!! Op het beeldscherm kwam allemaal geld naar beneden vallen en de teller die rechts onderin het beeldscherm te zien was, wat aan het oplopen. 10 dollar, 11, 18, 22 dollar. Het hield maar niet op! 24, 26, 29, 30 DOLLAR! Sodejopie hee wat een heerlijk moment. We doen het met z'n drietjes soms nog steeds na. Hahahaha! Philine die liep de hele dag met een big smile rond. Had ze zo even 35 dollar "gratis" gewonnen in een casino!
Na het bezoek aan het casino gingen we in de avond eerst uit eten bij het Indiaanse restaurant 'Om' en daarna deden we nog wat biertjes in de rooftopbar 'Sahara' van het geld dat we die dag "verdiend" / gewonnen hadden. We hadden mooi uitzicht over Melbourne en hadden leuke gesprekken over onze bucketlijstjes. (Dingen die je gedaan wilt hebben voordat je doodgaat). Vet leuke dingen kwamen er op onze lijst te staan. Mijn bucketlist vulde zich onder andere met het volgen van een kookcursus, naar het Szigetfestival gaan, een boek schrijven, naar Volendam en daar in kostuum een foto maken, eten in een sterrenrestaurant, door Engeland reizen, een internationale vlucht in first class doen, het noorderlicht zien, boksen, een groot evenement organiseren etc. Ik heb al heel veel leuke dingen van m'n lijstje af kunnen strepen, namelijk: surfen, skydiven, in een mudbad badderen, door Nieuw Zeeland Australië en Bali reizen, farming in Australië, naar een concert van de Passenger en de Tongariro Crossing lopen. WOEW! We zitten nu alleen met z'n drietjes steeds grappen te maken over die bucketlist. Bij het stomste kleine dingetje dat we gedaan hebben roepen we: ja hoor, check check van die bucketlist!! En dan roept de ander weer dat het niet telt omdat dat niet is dat je écht gedaan wil hebben voordat je doodgaat, haha ;-) Philine had die dag in ieder geval iets van haar bucketlist af kunnen strepen: een geldbedrag winnen in een casino.
Goed, na de leuke avond liepen we terug naar het hostel en gingen we lekker slapen. De volgende dag checkten we uit en lieten we onze backpacks nog even achter in het hostel. Met de tram gingen we naar Fitzroy en daar dronken we gezellig koffie en aten we voor 9$ (6,40 euro) een hele grote steak in een tapasrestaurantje. Echt lekker om een stukkie vlees te eten voor zo'n goede prijs. (BUCKETLIST!!!!! Hahaha) We kopen nooit vlees omdat dat gewoon ontzettend duur is. Onze maaltijdjes zijn meestal van instant-noodle, groenten uit blik kwaliteit. Dit was dus genieten! We gingen terug naar het hostel, kookten nog wat en namen toen de tram naar Southern Cross station om daar de nachttrein naar Sydney te pakken. Philine voelde zich die avond niet helemaal lekker en ik zat achter een vrouw die echt súper erg stonk. M'n tweede nachttrein ervaring was dus iets minder prettig. In de ochtend kwamen we aan in Sydney en daar brachten we twee uurtjes door in de lobby van het Wake Up hostel. Om 10.00 uur namen we de trein richting Moree. We moesten nog 9 uur in die trein vertoeven en dan zouden we in Moree opgepikt worden door Nick. Pfoe! Om 18.15 kwamen we aan in Moree en daar stond Nick al te zwaaien naar ons. Hij kocht wat te eten en te drinken voor ons en daarna deden we snel nog even boodschappen. Nadat we klaar waren met boodschappen moesten we nog 200 km rijden naar St. George. Het was heel fijn dat hij ons hier helemaal op had willen halen, want de verbinding Sydney-St. George is heel moeilijk. Dit komt omdat Sydney in het territorium New South Wales ligt en St. George zelf in Queensland. De verbinding Sydney - Mouree was oké, omdat dit beiden nog in New South Wales ligt. Anyway: we moesten dus nog wat kilometers reizen voordat we in St. George aan zouden komen en het begon al donker te worden. Niet heel prettig, want in het donker komt het wildlife in Australië tot leven. Dat hebben we geweten ook! Nadat we eerst een klein voorproefje gehad hadden van het 'doodrijden van een dier' (we reden een haas aan), kregen we ongeveer 1 minuut later een hele groep wilde zwijnen te verduren. Met piepende remmen probeerde Nick ze nog te ontwijken, maar 3 van de 10 wilde zwijnen verdwenen onder de auto. Nick reed gewoon verder en na 2 bijna-aanrijdingen met kangoeroes en 5 hartaanvallen later kwamen we eindelijk aan in het hostel. Wat een helse rit!
We kregen een soort van keet toegewezen met daarin twee stapelbedden, een koelkast, tv-tje en een klein badkamertje met wc en douche. Prima! We pakten de boodschappen uit en deden toen met z'n drietjes even lekker ouderwets steen-papier-schaar. We moesten namelijk uitvinden wie er de volgende dag thuis zou blijven: er was immers maar werk voor twee van ons drie. Het kwam eruit dat Philine en ik de volgende dag zouden moeten werken en dat Ellen Nick zou helpen in het hostel. We kropen snel onder de wol, want we waren moe van alles. Bovendien moesten we de volgende dag weer paraat staan.
De volgende ochtend kwam rond 8.30 de farmer naar het hostel gereden. We stelden ons drie voor en Philine en ik reden vervolgens achter de farmer aan naar de katoenfarm. We mochten een van Nick's auto's gebruiken, dus dat was heel erg chill! Bij de katoenfarm aangekomen liet Rob (de farmer) ons zien wat het werk zo'n beetje inhield. Hij was heel aardig en geduldig met uitleggen: een sympathieke kerel! Na een lange dag van 9,5 uur konden we gelukkig met goed nieuws terugkomen. Rob had aan het eind van de dag namelijk gezegd dat hij Ellen er ook bij wilde hebben. YAY! Alle drie hadden we nu dus een baan. Helemaal top! Waarschijnlijk was Rob een beetje terughoudend, aangezien wij de eerste meisjes zien die op z'n boerderij werken. De volgende dag reden we dus met z'n drietjes naar de farm en gingen we aan het werk. Ik zal jullie even uitleggen hoe m'n werkdag er zo'n beetje uitziet.
We beginnen 's ochtend rond een uur of 7.30. Vaak beginnen we eerst met het harken van katoen dat naast de trekker gevallen is. We pakken dat allemaal op en stoppen het in de grote trekker met daarachter de katoenbuggy. Vervolgens gaan we allemaal aan het werk op de module builder. Ellen werkt altijd samen met George, een oude man die heel onverstaanbaar praat en soms wat chagrijnig is, maar stiekem eigenlijk best grappig is en een goed hart heeft. Philine en ik zitten samen op de andere module builder. Een module builder is een soort van grote container dat vastzit achteraan een trekker. Boven de container hangt een grote pers die we handmatig moeten besturen om het katoen te persen. Elke keer komt de buggy met katoen langs om z'n lading te storten. Een van ons loopt dan over de smalle rand van de hoge container naar achter om daar de katoenstort in de gaten te houden. Met handgebaren zorgen we ervoor dat de lading er zo snel en goed mogelijk inkomt. Wanneer de buggy z'n lading laadt, moeten we altijd helemaal in het katoen gaan "hangen" om te zorgen dat het er niet overheen valt. Je houdt je dan met één hand vast aan de buggy en met je hele lichaam duw je steeds hard het katoen weg. Dat is een lekker work-outje in die hitte! Hierna persen we het katoen weer en zo gaat het door en door. Na ongeveer de derde lading springen we in de bult om touwtjes in de katoenbaal aan te brengen. Bij lading 5 of 6 is het zover dat we nogmaals de katoenbaal inspringen om de zijkantjes van de container tot twee keer toe katoenvrij te maken en dan is het baaltje bijna klaar! We openen de achterdeur van de container en vervolgens rij ik met de trekker naar voren. Een van ons klimt bovenop de katoenbaal met een groot zeil en samen zorgen we er dan voor dat er een zeil over de katoenbaal komt. We knopen het zeil vast aan de touwtjes die we er na de derde lading ingemaakt hadden en klaar is kees. Op naar de volgende baal! Het werk is op zich niet heel zwaar, maar door de vele uren die we maken (10 tot 12 uur per dag en 7 dagen per week), de hete temperatuur en het feit dat we geen pauze hebben is het nog best uitputtend. Rond 20.30 zijn we dan klaar en rijden we met z'n drietjes in het donker weer naar huis. We hebben allemaal nog een soort van trauma na de aanrijding met de wilde zwijnen en de bijna-aanrijdingen met de kangoeroes, dus dat is altijd best spannend. Aangekomen bij het hostel koken we een van onze cheape maaltjes, douchen we en proberen we om 22.00 in bed te liggen.
De eerste week hebben we best veel uren gemaakt. We werden steeds beter in ons baantje en Rob was tevreden over ons. Alleen toen kwam de vloek van het weer die wij geloof ik over ons heen hebben hangen. Het begon énorm te regenen in de outback. Gebeurt normaal gesproken zélden, maar ja hoor: nu de Nederlandse meisjes weer ergens gearriveerd zijn wil de zon weer niet schijnen. Hetzelfde probleem dat we in Heywood bij de druiven hadden, gebeurt hier in het normaal kurkdroge St. George ook: slecht weer. Gevolg van de vele regenval: een WEEK lang geen werk omdat het land ontzettend modderig is en de machines er daarom niet op kunnen. We zijn ook weer gezegend met het feit dat St. George een bruisende plaats is waar veel te doen is. (not). Wat een tegenvaller! We hebben gelukkig wel geluk met Rob, onze farmer. Hij is ontzettend aardig en heeft ons aangeboden onze accommodatie voor een week te betalen, aangezien wij een week lang zonder werk zitten en daarom alleen kosten en geen inkomsten hebben. Daar waren we echt wel heel dankbaar voor!
Daarnaast valt het ook mee dat er heel veel leuke mensen in het hostel zitten. Er zijn een paar leuke jongens waarmee we heel veel lol hebben: Jeff, Phil, Jak en Shane. We houden goonavonden (goon is de goedkope backpackerswijn die in een 4 literbox zit). Er is hier in Sint George trouwens een drive thru bottle shop. Een soort van Mac Drive, maar dan voor bier enzo. Echt lachen joh, voor zo'n dorp dat verder niks te bieden heeft. Maargoed, met het leuke gezelschap vermaken we ons wel. We hebben afgelopen zaterdag 4 april zelfs een international dinner night georganiseerd. Allemaal kookten we iets dat typisch was voor het land waar je vandaan komt. Ellen Philine en ik maakten eerst gevulde eitjes en vervolgens schotelden we de jongens stamppot wortel ui met spekjes voor. Dat viel goed in de smaak! De Engelse jongens Phil en Jak maakten yorkshire puddings en de Ierse Shane maakte nog broodjes worst. Daarnaast hadden Phil en Jak nog een Engelse broodpudding gemaakt en zelfs ook nog een bowl. Ellen waagde haar Amsterdamse kaasje er aan en zo was het een hele leuke avond! Het werd nogal een latertje, maar dat weerhield ons allen niet om de volgende dag, op eerste paasdag, met z'n allen naar een wijnproeverij te gaan. Een hele spontane actie! Shane trommelde ons allemaal uit bed en zo gingen we met twee auto's op weg om wijn te proeven. We hadden heel erg schik (we zaten die vrouw van de wijnproeverij helemaal gek te maken over 'fruity lexia', de goon die we dus drinken. Dat kon die vrouw niet hebben omdat je goon écht niet als wijn kunt beschouwen, haha!). Na de wijnproeverij zaten we met z'n allen aan een grote tafel in een tuin met live muziek, een barbecue en later zelfs met lekkere wijn en kaas. Super tof en gezellig! We hebben ook altijd zoveel lol om Jeff. Hij is op een of andere manier altijd zó droog en grappig. Hij maakt altijd van die filosofische opmerkingen. Heerlijk om zo iemand in de groep te hebben. Goed, na dit leuke uitje reden we met z'n allen slippend over helse modderige wegen naar de rivier (jaja de mannen moesten even hun stoere rijkunsten vertonen). Bij de rivier namen de jongens allemaal nog een lekkere duik en vermaakten zich met het slingertouw en plonsden daarmee de rivier in. Met al die jongens zitten we trouwens ook allemaal in een bepaalde app: 'Happening'. Daar krijg je om de zoveel uur een opdracht voor een selfie en moet je elkaar ranken en kun je anoniem chatten. De grootste schik hebben we daarmee: echt lachen!
Nou, de komende dagen zitten we hier dus nog even op ons gat. We hebben gisteren met z'n drietjes lekker 5 km hardgelopen en proberen ons een beetje te vermaken met films die de jongens voor ons downloaden. We hopen maandag weer aan de slag te kunnen en dan zonder break de oogst binnen te kunnen halen, zodat we op 23 april kunnen afreizen naar Sydney en daar te beginnen aan onze East Coast trip! Ik hou mezelf verder ook nog bezig met nadenken over m'n studie en m'n toekomst: ik weet het namelijk allemaal niet heel zeker meer of ik door wil gaan met de Academische Pabo. Ik heb gelukkig m'n lieve reisgenootjes Ellen en Philine die mij heel goed spiegelen en waarmee ik goede gesprekken kan hebben. Zo brachten ze mij op het idee om een zogenaamd 360 graden feedback onderzoekje te doen: daarbij vraag je mensen in je omgeving (collega's, vriendinnen, studiegenoten, familie etc.) jou in drie woorden te omschrijven. Alle omschrijvingen die je terugkrijgt ga je dan bekijken en het idee is dan dat je een soort andere belichting op jezelf krijgt. Met sommige omschrijvingen ben je het misschien niet eens of door sommige omschrijvingen ben je misschien verrast. De verschillende woorden die terugkrijgt kunnen je triggeren en je nieuwe inzichten geven. Heel interessant om van mensen feedback op mezelf te krijgen! Daar hou ik me dan de komende dagen ook een beetje mee bezig.
Nou lieve allemaal, ik hou jullie snel weer op de hoogte van m'n avonturen. Waarschijnlijk ben ik bij mijn volgende blog aan het reizen geslagen en geniet ik van de East Coast! Tot snel!
Veeeel liefs,
Jet
- comments
Ome Rob Hoi Jet, wat leuk om familie aan de andere kant van de wereld te ontmoeten. Blijven genieten, doe ik ook van jou avontuur :-) . Groetjes ome Rob
Tonnie Jansen Hoi Jet, wat luek dat je nu met jongeren samen kunt genieten,nadat je in je upy vertrokken bent en nu samen vanalles beleefd.Ook mooi dat je je nichtje nog ontmoet hebt.Nou Jet volgens mij is het hard werken maar ook genietenJet alle goeds en veel liefs van Oma
Iris Groot Koerkamp Supertof om te lezen Jet! Heel veel plezier nog daar en lekker genieten! XX