Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 3: Denver - Cheyenne
Als Fred om 4 uur wakker wordt, weet hij dat uitslapen er vandaag ook niet echt in zit. Hij besluit de foto's, die hij gisteren met de iPhone heeft gemaakt, te gaan bewerken.
Monique is ook vroeg wakker en zo kan het zijn, dat we om 7 uur door een bijna uitgestorven Denver naar het Corner Bakery Cafe lopen om lekker te gaan ontbijten.
Het ruikt op straat nog wel naar alcohol en hotdogs van het feest van vannacht, maar zwervers en schoonmaakploegen zijn de enige andere mensen, die we op straat tegenkomen.
Bij het Cafe bestellen we hetzelfde als gisteren, plus een chocolade muffin, die al net zo lekker is als de rest van het ontbijt. Het valt ons op dat het personeel erg vriendelijk is tegen een dakloze vrouw, die binnenkomt en uit een zakje van Starbucks gaat zitten eten, zonder iets te bestellen. In Nederland is zoiets ondenkbaar.
Als we opstaan om te vertrekken, spreekt ze ons aan en vraagt of we $3,75 hebben voor de bus. Ze zal de methadonbus wel bedoelen, want de bus die over de Mall rijdt, is gratis. Maar we zijn aangestoken door het vriendelijke gedrag van het personeel van het Cafe en geven haar $4, waarna ze meteen de benen neemt.
Terug bij het hotel vragen we de jongen van de valet parking of hij de Chevy om kwart voor 9 voor kan hebben staan. Dat is geen probleem, dus halen we onze spullen, legen het kluisje bij de receptie en stouwen de wagen vol.
Klokslag 9 uur vertrekken we richting de Rocky Mountains.
Vergeleken met het gezellige centrum, zijn de buitenwijken van Denver een beetje rommelig, zien we.
Na een tijdje laten we die achter ons en worden we getrakteerd op prachtige vergezichten met veel groen en de besneeuwde bergtoppen van de Rockies aan de horizon.
Als we bijna bij het Rocky Mountain National Park, zoals het officieel heet, zijn aangekomen, stoppen we even.
We willen kijken of we de bagage op een andere, voor de buitenwereld minder zichtbare, manier in kunnen delen. Deze ligt namelijk open en bloot, zonder afdekscherm, achterin. Weliswaar heeft de Traverse erg donker privacyglas maar onder een bepaalde lichtval kun je toch meer zien, dan wij prettig vinden.
Daarnaast staat in het instructieboekje, dat het mogelijk is om een iPod op de stereo aan te sluiten. Dat willen we ook proberen.
De bagage herindelen blijkt niet mogelijk. Het past gewoonweg niet. De iPod aansluiten blijkt een fluitje van een cent en met onze eigen muziek op de speakers vervolgen we onze weg.
Aangekomen bij het park kopen we voor $80 een pas, die ons een jaar lang toegang geeft tot alle Nationale Parken. De door Indianen beheerde parken, zoals Monument Valley, vallen hier weliswaar niet onder, maar zelfs dan is deze pas qua prijs veel gunstiger dan steeds losse tickets kopen.
We zijn net de eerste bocht om, als we hele kuddes elanden zien grazen. We stoppen om te kijken en ze met de telelens zo dichtbij als mogelijk is te fotograferen.
In ons reisboekje, dat we van Travel Trend hebben gekregen, staat dat we mogelijk ook knollen tegenkomen, die de bergen intrekken. We zijn benieuwd of we die inderdaad gaan zien. ;-)
In datzelfde boekje staat ook, dat we over de Old Fall Road, via de Trail Ridge Road, naar Fall moeten rijden.
De Old Fall Road blijkt echter afgesloten en we rijden even terug om aan een Park Ranger te vragen, hoe we dan op de Trail Ridge Road, het doel van onze rit, kunnen komen.
De Ranger legt het ons uit en vertelt ons tevens dat de Old Fall Road, een onverharde weg, pas in juli opengaat.
Daarnaast betekent Fall in het Engels herfst (echt waar!) en bestaat er geen plaats met die naam, althans niet hier. Hopelijk bestaan de knollen wel...
De Trail Ridge Road is de hoogst gelegen snelweg van de VS en we hebben fantastisch uitzicht over het park. Pas sinds 24 mei is de weg weer sneeuwvrij gemaakt en berijdbaar. We hebben dus echt geluk dat we hier vandaag kunnen zijn.
De weg is dan weliswaar sneeuwvrij, de bergen om ons heen zijn dit zeker niet. Als we even stoppen, zien we skiers van de helling afkomen. Twee van hen komen bij ons staan en vragen waar we vandaan komen. Als we het hen vertellen, vertellen zij dat ze uit het plaatsje Nederland komen, waar we eerder op de dag langsgereden zijn. Wat een grappig toeval!
We praten wat over de verschillen tussen het plaatsje en het land Nederland, wat hem vooral zit in het feit dat de plaats tussen de bergen ligt en ons kikkerlandje zo plat als een dubbeltje is.
Het zorgt bij de skiërs vaak voor verwarring als zij vertellen dat ze uit Nederland komen en dat het daar bergachtig is.
We rijden door, maar stappen vaak uit om te genieten van het geweldige uitzicht. We fotograferen en filmen als gekken, maar de grootsheid van dit natuurgebied is niet met een camera vast te leggen.
Halverwege de Trail Ridge Road, even na het hoogste punt, keren we de auto. Mooier wordt het waarschijnlijk niet meer en we moeten ook nog door naar Cheyenne en da's toch nog zo'n 2 uur en 15 minuten rijden.
Ook de weg naar Cheyenne is weer een fantastische ervaring. Enorme rotswanden rijzen op langs beide zijden van de weg en wildwaterriviertjes maken het geheel af.
Na zulke mooie natuur kan een Holiday Inn uiteraard alleen maar tegenvallen. In Cheyenne 'centrum' is alles dicht, want zondag. Wel is de Wallmart op enkele kilometers van het hotel open. We hebben hier veel over gelezen en ons vaak verbaasd over de klanten van deze gigantische supermarkt. (Probeer eens te googelen op 'People of Walmart' en je snapt wat we bedoelen.) We komen inderdaad een paar mooie portretten tegen, waarvan één gast met een tattoo in zijn gezicht wel de meest bijzondere is. Maar niet alleen de klanten zijn apart, een kassier met slechts 3 tanden in zijn mond, kom je in Nederland toch ook niet vaak tegen.
We doen wat inkopen (voornamelijk sauzen en kruiden, die we thuis niet hebben) en gaan weer naar de auto. Tattooface staat inmiddels op de parkeerplaats te frisbeeën met z'n vrienden. Goed om te zien dat hij in ieder geval aan sport doet.
Omdat het centrum van het stadje dicht is, besluiten we bij Subway, naast het hotel te eten. We stappen om iets voor half 9 naar binnen, alwaar de bodybuildende bediende met ontbloot bovenlijf onder zijn schort, ons vertelt dat ze gesloten zijn. Op de deur staat toch echt 9 uur als sluitingstijd vermeld, maar goed, wat doe je eraan als iemand geen geld wil verdienen?
Dan maar naar de Burger King aan de overkant. Een beetje een domper, maar deze dag kan toch niet meer stuk. Na het Burger Koningsmaal, gaan we terug naar het Holiday Inn om nog wat te relaxen en deze blog bij te werken.
Om 11 uur gaat het licht uit. Morgen gaan we een stukje rijden, 459 kilometer om precies te zijn, dus kunnen we maar beter zo uitgerust mogelijk zijn.
- comments