Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 18: Durango
We ontbijten bij Applebee's en lopen om half 9 richting het station om onze voucher om te ruilen voor 2 retourtjes. Vandaag gaan we namelijk met de smalspoorstoomtrein (Wordfeud, anyone?) naar Silverton, een rit van 3,5 uur, enkele reis.
Als we de tickets eenmaal hebben, zijn deze voor een 'coach' (gesloten coupé). Iemand maakt ons erop attent dat de tickets geruild kunnen worden voor een 'gondola' (open coupé) en aangezien het prachtig weer is, lopen we terug naar het loket om de tickets te ruilen.
Als we in de gondola aankomen, blijkt al snel, dat we geluk hebben gehad, want de hele coupé zit vol. Iedereen heeft gereserveerde plaatsen, maar toch blijken er dingen fout te kunnen gaan, want van een gezin met 3 kinderen ziiten de ouders aan onze kant en de kids aan de andere.
Naast het feit, dat we met een stoomtrein gaan, maakt vooral de omgeving, waardoor de trein rijdt, de rit speciaal. We rijden dwars door een fantastisch berglandschap naar het bewuste plaatsje. De trein rijdt dicht (heel dicht!) langs een snelstromende rivier, die de ene keer direct naast de treins loopt, maar zich op andere momenten op honderden meters diepte bevindt.
Watervallen, groene berghellingen, fantastische vergezichten, strak blauwe luchten en rook, veel rook uit de locomotief zijn ons deel. Vooraf worden er zelfs brillen ($3,-) verkocht om te voorkomen, dat er stukjes kool in je oog krijgt. Dat dit geen overbodige luxe is, blijkt wanneer we gedurende de reis veel mensen met rode ogen naar de 'convenience wagon' zien lopen om terug te keren met een spuit met daarin gedistilleerd water om hun ogen uit te spoelen.
Het normale arrangement voor het traject Durango - Silverton bestaat uit een enkele reis met de trein en heen of terug met de bus. Hierdoor heb je meer tijd om in Silverton door te brengen, omdat de bus sneller is. Groot nadeel is echter, dat de kans bestaat dat je tijdens de treinreis niet veel ziet.
In de gondola zijn de bankjes namelijk in de lengte van het voertuig geplaatst. Als je aan de kant van de bergen zit, zoals wij op de heenreis, zie je een stuk minder, dan wanneer je aan de kant van de rivier zit. Wanneer je de andere helft van de reis per bus doet, dan ga je waarschijnlijk enigszins teleurgesteld naar huis.
Wij hebben aangegeven zowel heen als terug met de trein te willen reizen. Op de heenreis genieten we van hetgeen we, omgedraaid op ons bankje, kunnen zien en bepalen we welke gedeelten het mooist zijn om tijdens de terugreis te filmen (fotograferen is lastig vanuit een schuddende trein).
Naast ons zit een wat ouder stel, dat ons af en toe aankijkt alsof we van een andere planeet komen. Tegen het einde van de heenreis komt de langverwachte vraag: "Wat voor taal spreken jullie?"
We raken in een geanimeerd gesprek en voor we het weten, komen we aan in Silverton. De ouwetjes rijden ook terug met de trein, dus we nemen voor nu afscheid en gaan ieder ons weegs in het, voornamelijk op toeristen ingestelde, voormalige mijnwerkersstadje, waar we zo'n 2 uur te besteden hebben.
Veel van de gebouwen, die nu als restaurant of bar dienst doen, waren voorheen bordelen. Die dienst wordt nu niet meer aangeboden, valt er op 1 van de uithangborden te lezen, maar het eten is prima.
We eten een chilidog en een ijsje en lopen wat door het plaatsje. Zoals te verwachten viel, zijn er, naast horeca, veel giftshops, maar we komen ook een schreeuwend dure kledingzaak tegen. Wat opvalt, is dat er veel leegstand is. Ook hier slaat de crisis blijkbaar toe.
Als we teruglopen naar de trein, komen we door een woonwijk. In tegenstelling tot het perfect geasfalteerde toeristengedeelte, blijken de inwoners het te moeten doen met een soort grindweggetjes. De prachtige omgeving zal ongetwijfeld veel goed maken, maar optimaal is het niet, lijkt ons.
De trein is inmiddels gedraaid, zodat wij nu aan de goede kant met het uitzicht zitten. We raken weer in gesprek met onze buren, die uit New Mexico blijken te komen. De man (76 jaar oud!) heeft 2 weken vakantie en het belangrijkste doel van hun trip is gokken. Ze slapen in een casino, dat we tijdens de reis van Kayenta naar Durango tegen zijn gekomen. Beide zijn van Mexicaanse afkomst en de man vertelt dat hij er, vanwege de drugsgerelateerde misdaad nooit meer komt. Zijn vrouw (67) heeft nog familie in Mexico City, dus zij vliegt nog wel enkele malen per jaar daar naartoe.
Ze zijn nieuwsgierig naar onze reis, Europa, hoe we het Amerikaanse eten vinden en hoe we heten. Ze vertellen Fred, dat hij in het Spaans Frederico Monstro zou heten. Dit wist hij al, maar hij belooft bij thuiskomst zijn naam officieel te laten veranderen, tot grote hilariteit van de New Mexicans.
We leren elkaar wat woorden Nederlands en Spaans, waarbij de man bijna over zijn nek gaat bij het uitspreken van onze 'g'. Zo doden we de tijd, onderwijl genietend van de mooie rit en filmend wanneer we iets tegenkomen, dat de moeite waard is.
Terug in Durango nemen we, nu definitief afscheid en lopen naar Steamworks, waar we graag weer willen eten, na het prima diner van gisteren. Helaas bedraagt de wachttijd dit keer 3 kwartier en dat vinden we te gortig.
We zijn moe en erg smerig van de reis. Er zitten zwarte vegen op ieder onbedekt deel van ons lijf en stukjes steenkool in ons haar, dus we willen zo snel mogelijk eten en daarna lekker douchen. Nu eten bij Steamworks geen optie is, besluiten we de volgorde om te keren: we gaan eerst douchen en daarna naar Applebee's, waar het eten ook goed is en de wachttijd slechts enkele seconden bedraagt.
Als we de kip, de red ale en de cranberry juice naar binnen hebben gewerkt, zoeken we de kamer op. Zoals gezegd zijn we allebei dóódop en morgen hebben we een lange rit voor de boeg. Fred doet nog een halfslachtige poging om het blog bij te werken, maar al gauw vallen zijn ogen dicht. Ook Monique staakt haar pogingen om TV te kijken. Het is mooi geweest, we gaan slapen...
- comments