Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 17: Kayenta - Durango
We staan vroeg op omdat we uiterlijk om 8 uur naar Monument Valley NP willen. We weten alleen nog niet of we nu wel of niet een 'guided tour' willen doen.
De Canadese man, met wie we in Page spraken, had een tour van 4 uur gedaan. We vinden dat een beetje lang, waar nog bij komt, dat we de bagage in de auto achter moeten laten, aangezien het hotel deze niet wil/kan bewaren voor ons.
Om 10 voor half 8 spreken we de opties nog eens door tijdens het ontbijt bij McDonalds. We hebben om 2 redenen voor de fastfoodketen gekozen:
1. Vanwege het voornamelijk chagrijnige personeel bij het Kayenta Inn, weigeren we daar nog een Dollar uit te geven.
2. Van eerdere trips weten we dat de Mac lekkere yoghurt parfaits heeft, die gezond zijn en ook nog eens bijna niets kosten.
We vinden het best lastig om een keus te maken met betrekking tot de tour in Monument Valley NP, temeer omdat we natuurlijk ook geen beeld hebben of en wat voor keus we hebben. We gooien de yoghurt en een flinke jus naar binnen en rijden terug naar het hotel om uit te checken.
Het is een klein half uur rijden naar Monument Valley, maar al snel verandert het landschap en zien we de Buttes en Mesas, waarom dit park bekend staat, al her en der verspreid aan weerzijden van de weg opdoemen.
We pakken de 1e de beste afslag vóór het park, waar bij diverse winkeltjes tours aangeboden worden en kiezen er op gevoel 1 uit.
We kijken in de multomap en zien verschillende tours staan, waarvan de langste 5 uur is. Er staat ook een fototour in en we vragen Emanuel, de eigenaar van de shop, wat er allemaal in deze 3,5 uur durende tour inbegrepen is. Zijn uitleg doet ons besluiten om deze tour te doen, dus we rekenen af en wachten totdat om een uur of 9 Myron Leon Red Mustache, onze Indiaanse gids van vanochtend ons in zijn airconditioned 4x4 op komt pikken.
Myron - en Emanuel ook, trouwens - bewijst dat niet alle Indianen slechtgehumeurd en -gemanierd zijn.
Al snel praten we honderduit over de Indiaanse cultuur, de vermenging van hun geloof met het Christendom (Myron is een Mormoonse Navajo met Comanchebloed), hun relatie met de regering en echt belangrijke zaken, zoals de liefde voor muziek in het algemeen en Rock en Metal in het bijzonder.
Ook niet onbelangrijk zijn de tips met betrekking tot verschillende biersoorten, die we in Durango, waar we vanmiddag naartoe rijden, volgens Myron moeten proberen. Vooral dit laatste is best bijzonder om te horen van een man, die in Navajoland - een soevereine staat binnen de VS - officieel niet mag drinken, omdat 'alcohol en Indianen - en met name Navajos - niet samengaan'. Er zijn andere stammen, die drinken en gokken wél hebben toegestaan, toen de 'white men' kwamen, maar dat zijn de 'Lost Tribes', die 'niet zo sterk waren als de Navajos'. Dus.
De naam Myron klinkt wel heel Amerikaans. We vragen onze gids of hij ook een echte Indiaanse naam heeft. Hij vertelt dat hij inderdaad 'hardcore' Indiaanse namen (!) heeft, maar die met niemand mag delen. De medicijnman heeft deze, toen hij klein was, tijdens een ritueel van God doorgekregen en in Myron's oor gefluisterd. Myron mag deze namen alleen in noodgevallen, tijdens gesprekken met God gebruiken. 'Zie het als een 911 (112) oproep. Dat voorrecht hebben alleen de Navajos.', vertelt hij zonder te verblikken of verblozen.
Myron is een fijne kerel. Hij weet veel over het park, is trots op zijn werk en laat ons fantastische fotospots zien. Dat het licht op dit tijdstip niet optimaal is voor een fototour, weet hij - net als wij - ook. Daar kan Myron echter niets aan doen, we vonden zonsopgang gewoon té vroeg.
Soms zijn gidsen (erg) 'aanwezig'. Daarvan is bij Myron absoluut geen sprake. Hij vertelt zijn verhaal en laat ons dan alleen, zodat we samen van de omgeving kunnen genieten en onze foto's en video's kunnen maken.
Na iedere stop vraagt hij of we 'OK' zijn of dat we misschien water nodig hebben. Als Monique aangeeft Indiaanse fluitmuziek mooi te vinden, schrijft hij de naam van zijn favoriete fluitist voor haar op.
Hij vertelt over de vele films, die hier zijn opgenomen en laat trots een foto op zijn telefoon zien van zijn ontmoeting met Optimus Prime, de vrachtwagen/robot, die de hoofdrol speelt in de film 'Transformers 4'.
Meest bijzondere moment is als Myron bij 1 van de stops zijn eigengemaakte lied 'Monument Valley The Beautiful' in de Navajotaal ten gehore brengt. Muziek en humor zijn belangrijke onderdelen van de Navajocultuur, heeft Myron ons eerder verteld. Beide zijn op dit moment aanwezig, alhoewel hem de humor waarschijnlijk ontgaat.
Toch zijn het juist zijn openheid en kwetsbare opstelling (hij gaat daar toch maar staan zingen!) waarmee Myron onze harten steelt en deze ervaring onvergetelijk maakt. Veel te snel zijn de 3,5 uur voorbij en levert hij ons weer af bij het punt waar vandaan we vertrokken zijn. Hij vraagt ons Emanuel te vertellen, hoe we de trip ervaren hebben, wat we doen.
Als we bij de auto terugkomen, blijkt dat Myrons vrouw naast ons geparkeerd staat. Myron staat met zijn dochtertje op de arm naast de auto. We maken kort kennis en nemen dan afscheid.
Terwijl Myron met zijn familie in de verte verdwijnt, toetsen we Mesa Verde NP in de Neverlost in. Het blijkt een rit van zo'n 2,5 uur te zijn. In Mesa Verde zijn allerhande Indiaanse opgravingen te zien. We zijn allebei niet zo van de opgravingen, maar we besluiten om bij aankomst te bepalen of we ze gaan bezichtigen of niet. Het is nu kwart voor 1, dus de geplande aankomsttijd is rond kwart over 3.
Na een relaxte rit, waarbij Fred 2 halve liters Monster Energy naar binnen gooit, omdat hij de laatste dagen wel érg moe was, komen we bij Mesa Verde NP aan. Mo gaat bij het Visitors Center naar binnen voor een sanitaire stop en neemt meteen een kaart van het park mee. Het blijkt nog een uur rijden te zijn om de opgravingen te kunnen bekijken, waarna we ook weer een uur dezelfde weg terug moeten rijden. Niet dus: Durango, here we come!!!
Na nog eens 3 kwartier sturen, komen we bij het hotel aan dat, in tegenstelling tot wat de Neverlost aangeeft, aan de linkerkant van de weg ligt. Mo checkt in en Fred doet z'n dagelijkse krachttraining, met dien verstande dat de trap zo smal is, dat hij deze zijdelings moet beklimmen. Geen idee voor welke spiergroep deze oefening bedoeld is, maar dat merkt hij vanzelf...
We gaan Durango in, want een beetje beschaving op z'n tijd is ook best aardig. Het is een niet al te groot, maar levendig stadje met veel winkels, aardig wat restaurants en een aantal brouwerijen, die ook nog eens dienst doen als restaurant, dus aan eten geen gebrek.
We zoeken eerst het stationnetje op, omdat we morgen om 9 uur onze voucher om moeten ruilen voor 2 retourtjes naar Silverton. Daarna checken we de winkeltjes. Er zijn, zoals we inmiddels gewend zijn, veel giftshops, een aantal zaken met outdoorbenodigdheden en snoepwinkels.
Al bijna de hele vakantie roept Mo, dat ze fudge wil kopen. Al bijna de hele vakantie roept Fred, dat ze dat dan vooral moet doen. Maar de ene keer is het te duur, de andere keer hebben ze niet de juiste smaken, de derde keer is te duur én hebben ze niet de juiste smaken en ga zo maar door. Maar nu (tromgeroffel)... jawel, hebben we een zaakje gevonden, waar ze in ieder geval de goede smaken hebben!
We komen binnen en krijgen meteen een stukje van wat de verkoper 'Hemels Hoogtepunt' (of zoiets) noemt, in onze mik geschoven. Het valt in de smaak, dus we kijken nog even verder. En daar liggen ze: sinaasappel- en ook nog eens dulce de lechefudge!
Laat er nou ook nog een actie zijn, namelijk als je een half pond koopt, dat je de andere helft gratis krijgt. Gratis! Onze Nederlandse harten gaan sneller kloppen en niet alleen van het enorme stuk Hemels Hoogtepunt, waarmee we het pond vol maken.
We vragen de verkoper of hij een restaurant aan kan bevelen, want iemand, die zulke heerlijkheden verkoopt, móet gewoon wel verstand hebben van lekker eten (en waarschijnlijk van alle belangrijke zaken des levens, maar zoveel tijd hebben we niet). Na enig denkwerk noemt hij de naam van een brouwerij, Steamworks. Hier brouwen (onbedoelde woordspeling, maar ik laat 'm staan) ze iets dat Charboil heet en dat ze vanuit een grote schaal op een stuk papier, dat op tafel ligt, gooien, waarna je het met je handen opeet. Dit is het beste eten in Durango, volgens onze fudgefetishist.
Het klinkt beschaafd, dus we zoeken Steamworks op en mogen vervolgens 20 minuten, met een buzzer in de hand, plaats nemen in de wachtruimte. Blijkbaar stuurt de plaatselijke middenstand iedereen door naar dit etablissement. Of de inwoners van Durango hebben een hekel aan het eten met mes en vork, dat kan ook.
Anyway, als we aan de beurt zijn, blijken ze een uitgebreide bierkaart te hebben, wat niet geheel onverwachts is, het is tenslotte een brouwerij. Fred bestelt een Faceplant Ale, omdat zowel de naam als de omschrijving hem wel aanstaan. Mo valt met haar cranberry juice een beetje uit de toon, maar vanwege de stoere bestelling van Fred, mag ze toch blijven.
We bestellen dus ook maar wat te eten. De Charboil bestaat voornamelijk uit krab en garnalen, waar Fred gek op is. Zijn ervaring is echter dat deze schaaldieren bijna altijd in de natuurlijke verpakking worden geserveerd (of, in dit geval, op tafel gepleurd), dus de Charboil valt af. In plaats daarvan nemen we een Rico Burger en een Chicken Sandwich.
Als het eten komt, is de Faceplant van Fred al bijna op. De naam is stoerder dan het biertje zelf, dus laat hij er nog maar 1 aanrukken. Wat zou er gebeuren als ze hier het Kanon van Grolsch gaan schenken?
De Burger en de Sandwich zijn prima en we vragen bij vertrek of we voor morgen kunnen reserveren. Hier doen ze helaas niet aan, maar we besluiten morgen toch terug te komen. Goede restaurants moet je tenslotte koesteren.
Het is een lange dag geweest en we zoeken ons hotel op. Het gebrek aan zuurstof - Durango ligt op 2 kilometer hoogte - maakt dat de Faceplants er alsnog aardig inhakken en met name in Freds benen zakken. Myron had hier vanmorgen al voor gewaarschuwd en zei dat 2 biertjes voldoende waren. Hij had dus gelijk en Fred is blij dat hij naar hem geluisterd heeft.
We douchen nog even het stof van ons af, voordat we ons bed opzoeken om morgen in ieder geval enigzins uitgerust aan de start te verschijnen. Het hotel ligt aan een doorgaande weg, maar we hebben er beide geen last van. Lights out in Durango!
- comments
Marcel en eef Zijn we nog op tijd om een faceplant voor marcel te bestellen en sinasappel fudge voor eef? :)
Mo & Fred Sorry guys, we zijn weer thuis...