Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 19: Durango - Colorado Springs
De laatste échte vakantiedag in de VS is aangebroken en we beginnen hem met een bezoekje aan de Walmart. We hebben een extra koffertje nodig voor 'wat' kruiden, sauzen, cupcake accesoires, spijkerbroeken, t-shirts en overhemden, die we tijdens onze reis verzameld hebben.
We kopen meteen wat water, bananen en een sandwich, waarna Mo nog even naar de nabijgelegen Subway gaat, om 2 yoghurt parfaits en cookies te halen. Terug in de hotelkamer ontbijten we met een gedeelte van de meegebrachte spullen. De rest gaat in de tas voor onderweg.
Na het uitchecken tanken we de Chevy voor de laatste keer vol en beginnen aan de reis naar Colorado Springs. De rit gaat volgens de Neverlost 5 uur en 18 minuten duren, dus we zijn wel weer even zoet. De eerste helft van de tocht is helemaal fantastisch! Colorado is 1 van de kleurrijkste staten van de VS en dat krijgen we te zien ook. De meest uiteenlopende kleuren groen, tegen de wederom strakblauwe lucht, zorgen voor fenomenale vergezichten, zeker als we hoog rijden en de weg plotseling een daling van 6 tot 9% vertoont, wat toch vrij regelmatig voorkomt.
We komen door allerlei kleurrijke plaatsjes, die prima in het landschap passen en de enige dissonant in het geheel is de 'Ride for Death' fietstoertocht, waarvan de honderden deelnemers denken, dat de weg van hen is, waardoor we niet echt opschieten. Het maakt het bij tijd en wijlen ook lastig om van het landschap te genieten, want we moeten regelmatig uitwijken om de naam van de tocht niet al te veel eer aan te doen.
Als we de toerrijders eenmaal achter ons laten, wordt ons uitzicht slechts af en toe nog belemmerd door een camper of een vrachtwagen, maar die kunnen we meestal makkelijk inhalen.
Naast de verkeersdeelnemers komen we nog een ander fenomeen tegen, dat ons het uitzicht beneemt, namelijk een stofstorm. De harde wind zorgt ervoor dat, zodra we vanuit de prachtige groene bergen in de dorre woestijn terecht komen, op een bepaald moment in een soort mist van zand terecht komen. Heel apart om mee te maken. Ook apart is dat, terwijl wij, samen met een heel stel anderen vóór ons, tijdens deze storm de maximum snelheid aanhouden, we regelmatig worden ingehaald. Best stoer op een tweebaansweg, waar de tegenliggers licht moeten voeren om enigszins zichtbaar te zijn. Sukkels...
De tweede helft van de rit komen we in meer stedelijk gebied terecht. Niet echt leuk en het waait bij vlagen nog steeds erg hard, waardoor we goed op moeten letten om niet van de weg te worden geblazen. Het advies om langzamer te rijden, vinden we wat overdreven. Met 2 handen aan het stuur gaat het best. 't Is alleen niet zo relaxt als we de afgelopen weken gewend zijn geweest.
Als we in de buurt van Colorado Springs aankomen, zien we grote rookwolken. Er blijkt een bosbrand te zijn. Da's al de tweede, die we vandaag zien. Deze is echter een stuk forser. We komen in een file terecht (het is inmiddels 5 uur 's middags) en spreken af dat als de brand in de buurt van ons hotel is, we direct doorrijden naar Denver.
Gelukkig blijkt dit niet het geval te zijn en met misschien zo'n 20 minuten vertraging, vanwege de file, bereiken we het Quality Inn Garden of the Gods hotel. Er staat nu eigenlijk een bezoek aan het gelijknamige park op de rol, maar we twijfelen of we hier nog naartoe willen. Het is druk in de stad, we zijn moe en Mo heeft gelezen dat niet iedereen even enthousiast is over de Godentuin.
Nadat ze heeft ingecheckt, komt ze echter enthousiast terug. In de foyer hangen prachtige foto's van het park. De receptioniste vertelt dat het maar 5 minuten rijden is en zéker de moeite waard. Daarom gooien we snel (en voor de laatste keer deze reis) onze bagage op de kamer en vertrekken weer, na nog even naar de bosbrand te hebben gekeken, waarop we vanuit onze kamer 'perfect' uitzicht hebben.
De receptioniste heeft niets teveel gezegd. Het park is erg mooi. Hoge oranjerode rotsen steken prachtig af tegen de vele kleuren groen van de verschillende soorten vegetatie, die ook hier weer volop aanwezig zijn. Het licht is geweldig, want de zon staat al laag.
We zetten de auto op de hoofdparkeerplaats en lopen 1 van de 2 routes tussen de rotsen door. Hierna stappen we weer in de auto om door te rijden naar de Balanced Rock, waar we snel moeten zijn om een foto zonder mensen erop te kunnen schieten. Het schijnt voor veel mensen een must te zijn om met deze rots op de foto te gaan. De reden hiervan ontgaat ons compleet, wij vinden hem veel mooier zonder al dat volk erop.
We rijden terug naar een punt waar volgens ons het licht het mooist valt. Er ligt behoorlijk wat glas op de parkeerplaats, dus helemaal veilig is het hier blijkbaar niet. We hoeven echter maar een paar meter te lopen om het schouwspel vast te leggen, dus we kunnen de auto goed in de gaten houden.
Als het licht minder wordt, vertrekken we richting hotel, maar bij de uitgang is het licht weer zo mooi, dat we nog even een foto willen maken vanaf het Visitors Center. Het is 5 voor 8 en er staat aangegeven dat het hek om 8 uur sluit, maar als we om 2 voor 8 weg willen rijden, is het toch al dicht. Monique gaat iemand zoeken om het weer te openen. Fred blijft met de auto voor het hek staan, terwijl er inmiddels al 2 auto's achter hem zijn komen staan.
Als eerst de ene en vervolgens de andere auto rechtsomkeert maken, herinnert Fred zich nog een andere uitgang te hebben gezien. Hij rijdt achter de 2 auto's aan en ziet hen inderdaad door een ander hek, dat nog wel open staat, vertrekken. Snel rijdt hij terug om Mo op te pikken. Die heeft inmiddels een medewerker gevonden, die haar vertelt, dat ze het andere hek altijd iets eerder sluiten. Grappenmakers...
We vertrekken nu echt richting hotel, waar we de foto- en video apparatuur in de kamer mikken en ons even opfrissen voor het eten. We hebben op loopafstand diverse restaurantjes gezien en we kiezen de eerste de beste die een beetje fatsoenlijk menu lijkt te hebben: Black-Eyed Pea.
Het eten en drinken - Margarita's on-the-rocks voor maar $2,50! - is prima en we lopen een uurtje later met ons buikje vol terug naar ons hotel. Daar wacht Mo nog de schone taak om de bagage te verdelen over wat nu 3 koffers zijn. We zijn allebei moe, dus alle koffers zijn naar ons gevoel zwaar. We vragen ons daarom af of we geen koffer met overgewicht hebben. Uiteindelijk vinden we een verdeling, die naar ons idee de beste is en laten het daarna maar zo. We merken het morgen wel op de luchthaven...
Voor de laatste keer dit jaar doen we de lichten uit in een Amerikaans hotel en vallen bijna direct in slaap. Het was een lange dag, maar de afsluiter, in de vorm van de Garden of the Gods, was helemaal super! De mooiste vakantie in jaren? You bet!
- comments