Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 13: Page (Antelope Canyon en Horseshoe Bend)
Na de mooie rit van gisteren, kunnen we enigszins uitslapen. Hiervoor worden we meteen gestraft als we om 10 uur willen ontbijten. Ontbijt is namelijk maar tot half 10.
We mogen wel een paar kleine bakjes vruchtenyoghurt pakken, en dat doen we ook, maar daar kunnen we natuurlijk niet tot aan de middag op teren.
We lopen eerst maar even naar het kantoortje van Antelope Canyon Tours, om te betalen voor de trip van vandaag. De dame achter de balie vraagt ons om 10 over 11 terug te zijn, de tour die we geboekt hebben, vertrekt om half 12, het liefst 10 minuten eerder.
Het is nu half 11, dus dat geeft ons mooi de tijd om bij Safeway, een grote supermarkt, een paar bananen, amandelen, een sandwich en twee Acai/Blueberrysapjes te kopen.
Als we terugkomen, staan er zeker 30 man bij het kantoortje. Wij hebben de fototour geboekt, wat inhoudt dat we met maximaal 8 personen naar Antelope Canyon gaan op het moment dat het licht het best is.
Onze gids is wat laat en zo kan het zijn, dat we pas om iets over half 12 vertrekken.
We doden de tijd door reisverhalen uit te wisselen met een Canadees stel, dat ons blijkbaar zo gezellig vindt, dat ze er nu spijt van hebben, dat ze niet ook de fototour geboekt hebben. Wat ís dat toch, dit jaar? ;-)
Als we uiteindelijk vertrekken, nemen we achterin een speciaal geprepareerde truck plaats. Rick, onze gids, bereidt ons voor op een ruige rit. De wagens zijn hard afgeveerd, omdat ze eigenlijk voor meer personen bedoeld zijn. Het laatste stuk gaat over zand en rotsen, dus we kunnen onze borst nat maken.
Rick heeft niets teveel gezegd. Tot aan de ingang van Antelope Canyon is het nog te doen, maar daarna wordt de rit een attractie waar Disneyland een puntje aan kan zuigen. Het zou ze waarschijnlijk ook miljoenen aan schadeclaims wegens rugklachten, wandelende nieren en geleden immateriële schade opleveren, maar da's een ander verhaal. Het is, dat we een gordel om hebben (per 2 personen 1 gordel, Indianen blijken verwant aan Zeeuws Meisje), anders waren we uit de wagen geslingerd. We komen echt los van de banken!
Bij de Canyon aangekomen, staan er nog zeker 15 van dit soort voertuigen en we vragen ons langzamerhand af wat er klopt van het verhaal, dat we met deze tour voor de grote meute uit lopen. Hierover blijven we niet lang in het ongewisse, het lijkt de Lijnbaan op zondagmiddag wel!
We moeten vaak wachten op groepen voor ons, waarbij Rick regelmatig aan moet geven dat het voor de voorgaande groep tijd is om te gaan. Antelope Canyon staat bekend om zijn prachtige lichtval, waarbij zonnestralen door gaten bovenin de Canyon op het gekleurde gesteente vallen. Sommige lichtstralen zijn slechts enkele minuten te zien. Rick heeft dus haast.
Om de stralen nog spectaculairder te maken, gooit Rick met een handschepje zand omhoog, precies in de baan van het licht. Dit geeft een mooi effect, maar of het nou zo goed is voor de apparatuur, betwijfelen we. Vervelender is dat er een stel in onze groep zit, dat denkt, dat ze een privétour geboekt hebben. De vrouwelijke helft van het stel heeft zich gespecialiseerd in het stellen van domme vragen ("Is dat een vogelnest?" "Nee, dat is een dode boom!"), de man maakt honderd foto's per seconde, liefst met flits (want Rick had gezegd vooral geen flits te gebruiken), terwijl hij andere mensen in de weg loopt of zelfs wegduwt. Dat laatste probeert hij ook een keer bij Fred, die hem een dusdanige gooi met zijn rugzak geeft, dat de beste man niet zo heel vaak meer in zijn buurt komt.
Aan het einde van de Canyon laat de stumper zich met zijn even stumperige wederhelft door Rick op de foto zetten, waarbij beide het presteren om wegwerpgebaren naar ons te maken, omdat we achter hen staan. Het scheelt niet veel of het wordt fysiek, er zijn namelijk grenzen aan de hoeveelheid onfatsoen die een mens kan hebben.
De vrouw, die blijkbaar merkt, dat het wat uit de hand dreigt te lopen, biedt aan om ook een foto van ons te maken. Als Fred haar toebijt dat we dat niet willen, begint ze een lulverhaal tegen Monique over dat Fred wel erg serieus is met fotograferen. Is hij misschien professional? Als Monique bevestigend antwoord, komt er niet meer zoveel tekst terug.
De laatste 3 kwartier mogen we vrij invullen en we weten niet hoe snel we bij de groep vandaan moeten komen. We lopen snel vooruit en maken veel mooiere beelden, dan Rick ons heeft laten maken.
Onderweg komen we andere gidsen tegen, waarvan er 2 zo vriendelijk zijn om ons erg goede tips te geven. Eén maakt zelfs een foto met Fred's toestel en wil, als het resultaat niet naar haar zin is, de instellingen van zijn toestel veranderen. Zodra ze erachter komt dat hij in RAW formaat schiet, lacht ze begrijpend: "RAW is good!".
De ander behandelt ons bijna als leden van zijn eigen groep en geeft exact aan, wat we moeten vastleggen voor het beste resultaat. Als hij dan ook nog op de fluit, die hij bij zich heeft, Indiaanse muziek ten gehore brengt, kan hij vooral bij Monique niet meer stuk.
We hebben dan al een half uur nagenoeg geen mensen meer om ons heen en we schieten de meest fantastische plaatjes, zelfs met de iPhone.
Pas dan komen er weer allerhande groepen aan, waaronder die van Rick met daarin uiteraard de 100 foto's per seconde schietende idioot, die zich meteen weer voor en tussen allerhande mensen wringt, ten koste van minder asociaal, maar waarschijnlijk meer getalenteerd volk.
Terug in de truck, zitten de domme aso's aan 1 kant van de wagen, de rest zit aan de andere kant. Veelzeggender kan het niet, blij dat het niet aan ons lag.
Het belangrijkste is echter dat we fantastische beelden hebben kunnen schieten. Daar waren we tenslotte voor gekomen.
Opnieuw in Page aangekomen, gaan we terug naar het Holiday Inn om even te relaxen en de apparatuur een beetje schoon te maken. We drinken nog snel een paar flesjes water, voordat we naar de Horseshoe Bend rijden. Het is vandaag namelijk weer erg droog en warm en dan is een extra vochtreserve best handig.
Het is maar een kwartiertje rijden naar de parkeerplaats bij de Bend, maar we moeten nog zeker 20 minuten lopen voor we de, door de Colorado River diep uitgesneden, kloof in de vorm van een hoefijzer daadwerkelijk kunnen aanschouwen. Het gaat bergop door rul zand, afgewisseld met rotsachtig landschap, wat met bijna 40 graden en geen greintje schaduw niet heel comfortabel is.
We worden echter beloond met een fantastisch uitzicht, dat het 'leed' weer verzacht. We wisselen wat ervaringen uit met een paar Belgen, waarvan er 1 struikelt en bijna de 305 meter naar beneden vliegend aflegt. Hij weet zich net op tijd te herstellen.
Vervolgens maken we een foto van een Japans stel dat we eerder op de dag in Antelope Canyon ook al tegen waren gekomen. Zij maken ook een foto van ons, geheel tegen onze gewoonte in. Ach, soms moet je eens iets geks doen.
Als we, een ervaring en een aantal foto's rijker terug lopen, lijkt het zowaar nog warmer. We hebben het hier over 4 uur 's middags! Monique heeft een flesje water bij zich, dat ze in 20 minuten helemaal leeg drinkt, maar dat niet kan voorkomen dat ze, tot ver nadat we weer in het hotel terug zijn, een knalrood hoofd heeft.
We brengen een paar uur in de lekker koele kamer door en lopen dan naar het tot BBQ Restaurant omgebouwde benzinestation aan de overkant van de straat. Chicken Nachos met erg veel Jalapeños voor Fred en een Pulled Chicken Sandwich met 3 Spareribs voor Monique (nou ja, de sandwich dan), vergezeld door een Michelob Dark Ale en een ongezoete ijsthee, verzorgen een smakelijk einde aan alweer een geweldige dag. De Peach Cobbler met Vanilleijs maakt het helemaal af.
Morgen gaan we weer op reis, naar de Grand Canyon. Eens kijken of daar veel veranderd is, de afgelopen 18 jaar... ;-)
- comments