Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 14: Page - Grand Canyon
Voor de rit van Page naar Grand Canyon NP staat normaliter zo'n 2,5 uur. Maar omdat een gedeelte van de US 89 is ingestort en er pas nieuw wegdek wordt gelegd als de oorzaak hiervan gevonden is, mogen we omrijden via de US 98.
'Gelukkig' wordt er hier wel aan de weg gewerkt, zodat we, bovenop het uur vertraging dat we al hadden vanwege de 'detour', ook nog eens een half uur mogen wachten vanwege het feit dat al het verkeer over 1 baan geleid wordt.
Het landschap is, naar wat we gewend zijn, ook niet om over naar huis te schrijven en Fred heeft dan ook moeite om zijn ogen open te houden. Wat niet heel handig is, achter het stuur. Pas als we op zo'n uur rijden van de Grand Canyon zijn, wordt de omgeving weer een beetje interessant.
Rond kwart voor 2 komen we in het park aan, waar we het eerste uitkijkpunt - Desert View - meepakken. We kijken wat rond en beklimmen de Watchtower, die meteen dienst doet als souvenirwinkel. Vooral in het uitkijkgedeelte is het er verbazingwekkend vochtig en muf. De ramen zijn smerig, dus een foto of video maken zit er niet in. Dit kan dan weer wel vanaf het hoogste punt van de toren, waar je buiten staat. Veel voegt het echter niet toe aan hetgeen we beneden al hebben gezien. Wat maakt 30 meter op een diepte van 1,5 kilometer ook uit?
We besluiten om meteen door te rijden naar het El Tovar hotel, dat direct aan de rand van de Canyon ligt. We zijn allebei gaar van de rit en de inspanningen in de verschroeiende hitte van gisteren, dus gaan we even liggen in het Smurfenbedje, dat kamer 6438 ons te bieden heeft.
Nog kleiner dan het bed is de bandbreedte van de WiFi-verbinding. Volgens de iPhone van Fred heeft hij verbinding. In de praktijk is hier echter niets van te merken. De telefoon van Monique doet niet eens of er verbinding is, dus gaan we de omgeving maar verkennen.
Als eerste boeken we onze reservering voor het diner om. Gisteren hadden we via de mail om kwart voor 8 besproken, maar precies op dat tijdstip blijkt de zon onder te gaan. Het wordt dus kwart voor 9.
Vervolgens lopen we een stuk langs de rand van de Canyon. Het is behoorlijk indrukwekkend, maar door de hitte is het in de diepte nogal heiig, waardoor de kleuren van de Canyon minder mooi uitkomen. Desondanks fotograferen en filmen we naar hartelust, want wie garandeert ons, dat het morgen beter is?
We bezoeken ook een winkel annex auditorium, waar vroeger de gebroeders Kolb hun fotostudio hadden. Deze gasten haalden in het begin van de vorige eeuw halsbrekende toeren uit om foto's van de Canyon te maken. Leuk om te lezen en op foto's te bekijken, maar niet leuk genoeg om iets van of over te kopen.
Ten slotte lopen we een klein stukje de Canyon in, wat ons geweldige uitzichten oplevert. Morgen willen we dieper de Canyon in, maar nu gaan we terug naar de kamer om nog een beetje uit te rusten. Het is namelijk vakantie!
Om kwart over 7 begeven we ons opnieuw naar de rand van de Grand Canyon, waar we ons tot ongeveer half 9 bezig houden met plaatjes schieten. Op een gegeven moment, als Fred net een foto met de iPhone geschoten heeft, komt er een Mediterraan type op hem af en vraagt gekscherend welke camera de beste resultaten geeft, de Canon op het statief of de iPhone. Fred antwoordt, dat het er vanaf hangt, waar je van houdt, ondertussen snel de foto op de iPhone bewerkend. Als hij het resultaat aan de man laat zien, valt zijn mond én die van zijn vrouw bijna open. 'Het lijkt wel een zonsondergang!', stamelt de laatste. (Ehhh, ja, daarvoor zijn we hier toch?) De man grijpt meteen zijn camera en begint ook te schieten, niet begrijpend dat hij nooit meteen hetzelfde resultaat kan bereiken. Beetje gemeen, maar wel leuk...
We kleden ons om voor het diner en da's maar goed ook! Een korte broek met een haltershirtje hadden beslist misstaan in het nogal opgeprikte restaurant van dit meer dan 100 jaar oude 'kroonjuweel onder de hotels van de Nationale Parken'. De serveerster ziet eruit als een Russische vechtmachine uit een oude James Bondfilm, compleet met communistisch jaren '50 kapsel. Het eten is echter fantastisch, wat dan weer goedmaakt dat we omringt worden door een stel met ruzie aan de ene en een zestal Nederlanders, waaronder een akelig verwaande homo, aan de andere kant van onze tafel.
Helemaal voldaan, maar volledig kapot, gaan we naar bed. Morgenochtend om kwart voor 5 komt de zon op, maar we willen graag een beetje uitslapen, dus we zetten de wekker op 8 uur. Even bijtanken...
- comments