Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 15: Grand Canyon - Flagstaff
Als Fred wakker wordt en op zijn telefoon kijkt om te zien hoe laat het is, is het half 5. Voorzichtig, om Monique niet wakker te maken, staat hij op en kijkt uit het raam, dat uitziet over de Canyon. 'Ik ben wakker, hoor!', hoort hij Monique zeggen. Dat gaat best goed, dat uitslapen!
We besluiten dan toch maar de zonsopgang te gaan bekijken. Zodra we naar buiten stappen worden we verrast door 3 enorme mannetjeselanden, die in de tuin van het hotel staan te grazen. Verderop staan nog 2 wijfjes met een heleboel kalfjes. Fred maakt snel een foto met de iPhone, terwijl Monique ze uitgebreider vastlegt met de video.
Om 6 uur liggen we, vele foto's en minuten film verder, weer in bed. We zetten de wekker op half 9. Fred gaat lezen, terwijl Monique probeert te slapen. Resultaat is dat Monique geen oog meer dicht doet en Fred na ongeveer 4 pagina's lekker ligt te knorren en om half 9 pas weer wakker wordt.
Dit keer toch in korte broek en haltershirt gaan we naar het restaurant, waar de gasten-naar-hun-tafel-begeleid-meneer aangeeft de veren op Freds arm erg mooi te vinden. Hij is een Indiaan, vandaar, legt hij nog even uit.
Het ontbijt is voortreffelijk en uitgebreid, waarbij de maispannenkoeken met pistacheboter en prickly pearsiroop een aparte vermelding verdienen. Veel is het, zoals gebruikelijk, allemaal wel.
Na het ontbijt naar binnen te hebben gewerkt, lopen we, zoals we gisteren al bedacht hadden, de Bright Angel Trail een stuk af. En weer op. Schitterende panorama's en de geur van muilezelstront zijn ons deel.
De lucht is op dit, nog tamelijk vroege tijdstip, veel helderder dan gistermiddag. Hierdoor zijn de kleuren van de Canyon veel sprekender en da's goed voor zowel de foto's als de video. Dus, hoppa, daar komen de camera's weer te voorschijn.
Om niet uit te drogen, moet er veel gedronken worden, liefst vóórdat je dorst krijgt. Mensen, die deze raad in de wind slaan, worden soms na een paar dagen dood terug gevonden. Nu is het hier dermate druk dat de kans daarop wel héél klein is, maar better safe than sorry...
Fred krijgt wel een beetje spijt, dat hij het heerlijke pannenkoekenontbijt helemaal heeft opgegeten. Iedere slok water geeft hem het idee dat hij uit elkaar kan klappen.
Een gedeelte van het park is alleen met een gratis shuttlebus te bereiken. We gaan bij de, best al drukke, halte zitten en als de bus arriveert, gaan we zelfs even in de rij staan. Tot we elkaar aankijken: 'Dit gaan we toch zeker niet doen?' Het is gewoon niet zo ons ding, veevervoer.
We lopen terug naar El Tovar, waar we onze bagage in bewaring hebben gegeven en laden de boel in de Traverse. Aircootje aan en gaan. In ons eigen tempo. Met z'n tweetjes. Lekker!
We rijden de hele route tot aan het begin van het park af en stoppen, in tegenstelling tot gisteren, op ieder uitkijkpunt. Op het laatste punt blijven we extra lang zitten om de gigantische kloof nog maar eens goed in ons op te nemen. Het zou zomaar weer een tijdje kunnen duren, voordat we hier weer komen, nietwaar?
We geven het adres van ons hotel in Flagstaff in de Neverlost in en verlaten het park. De weg naar Flagstaff is weer een mooie. Onderweg komen we langs een punt, dat we nog herkennen van 18 jaar terug: de Fred Flintstone Diner (tevens Giftshop). Net als toen stoppen we even voor foto's. Dit keer gaan we ook bij de Giftshop naar binnen, maar er zit niets van onze gading tussen de enorme hoeveelheid kitsch, die ze hier verkopen. We stappen dus weer in en rijden ineens door naar het Aspen Hotel, dat aan Route 66 blijkt te liggen.
We zitten op de eerste verdieping en voor de zoveelste keer deze vakantie, dragen we de bagage, bij gebrek aan een lift, over de trap naar boven. Na even te hebben uitgepuft, gaan we naar het historische centrum van het plaatsje. Het is er gezellig druk, maar stelt minder voor dan de receptionist ons wilde doen geloven.
We lopen wat rond, kopen een paar Smartwool sokken voor Fred en gaan dan eten. Fred heeft dorst en gooit tot 2 keer toe z'n Orange Juice in 1 teug naar binnen, waarna het schaarsgeklede serveerstertje, dat luistert naar de naam Katie, hem steeds weer van een nieuwe voorziet, zonder dat hij daarom hoeft te vragen. Dit alles onder het mom van 'Free Refill', hetgeen ons zuinige Hollandse Hart goed doet.
Na het eten rijden we terug naar het hotel, waar we nog even douchen, relaxen en dit epistel in elkaar draaien.
Morgen mogen we weer (bijna) een hele dag in de auto doorbrengen. We gaan naar Canon de Chelley en daarna door naar Kayenta. We kijken er naar uit, maar vinden het tempo momenteel wel moordend. Soms moeten we in het blog nalezen, wanneer we waar zaten. Maar hé, je moet er iets voor over hebben, toch?
- comments